الگوي تحول نقش‌ زن از همسر خانه‌دار تا مصلح اجتماعي براساس نشانه‌شناسي اجتماعي رمان‌هاي سووشون و عادت مي كنيم

Comparing the language social semiotic to reflect the gender In The novel “Sovashon” and “Adat mikonim”

نويسندگانِ زن بر اين باورند كه در ادبيات مردان، نقشي كه به زنان داده مي شود، نقشي فرعي است و زن در بيشتر آثار ادبي، عبارت از «ديگري» مرد است و به همين دليل در ادبيات مردمحور، موضوع تجربه زنان مورد توجه قرار نمي گيرد. اين موضوع باعث شد كه نويسندگان زن بر اين نكته تاكيد كنند كه زنان به دليل برخورداري از امتيازات خاص بيولوژيكي، معني خاصي از تجربه زنانه به خواننده نشان مي دهند كه ادبيات مردانه قادر به توصيف و بيان آن نيست. زنان داستان‌نويس در ايران توانستند موقعيت خود را در نوشتن آثار داستاني ابراز كنند و مورد استقبال مخاطبان قرار گيرند. اين پژوهش به شيوه توصيفي– تحليلي مبتني بر چارچوب نظري زبان به مثابه نظامي نشانه‌شناختي- اجتماعي، به تحليل دو رمان سووشون سيمين دانشور و عادت مي كنيم زويا پيرزاد پرداخته است. مهم‌ترين نتيجه حاصل از كاربست اين نظريه در تحليل رمان‌هاي مذكور، تلاش نويسندگان آن‌ها براي نمايش روايتي زنانه و بازنمود هويتي زنان به شيوه هاي مختلف در سطوح مختلف متن (نحوي، معنايي و انديشگاني) است. در دو رمان مذكور تحول در نقش زن از همسري خانه دار تا نيروي كنشگر و فعال در عرصه اجتماعي، سياسي و فرهنگي سوق داده شده است.

With the advent of linguistic researches in the early seventies on the conditions of the women in language, an overwhelming turn came into the sociolinguistics. The most important rationale behind this attitude was the surge in Feminist movements in the modern times. Women authors strongly believe that masculine/male literature reinforces traditional sexual clichés and that in their works, portrays women as dependent and victim. They contend that the image depicted by men in their works of women is more frequently than not unrealistic. In other words, women/females in most of the literary works are considered as “others” to men/males and, henceforth, in male-dominated literature, the women question and the women experience are not dealt with. Quite on the contrary, the role assumed for women is what men ascribe to them and deem more suitable. This led to women arguing that, since they are endowed with special biological features and feminine experiences like sympathizing, cooperation, sensitivity and special power to observe, they are more likely to convey a special aspect of femininity to the reader, which is absent from male/masculine writing/écritude. Female writers in Iran could establish their place in writing fictional works and, hence, be widely received by the audience. This paper, via applying the Theory of Language and Social Semiotics, tries to delve into two novels: ‘Sovashon-by Simin Daneshvar-and ‘Adat mikonimʹ-by Zoya Pirzad. The methodology is descriptive-analytic. This paper substantiates the claim that women in different strata (syntactic, semantic and cognitive) of these two novels struggle to represent their identity in various ways.