مقايسه شيب كنديلي حاصل از ركورد داخل دهاني با تريسينگ راديوگرافي ترانس كرانيال

Comparison of condylar inclination attained by interocclusal records and radiographic tracing

چكيده مقدمه: تعيين شيب كنديلي در دندانپزشكي باليني اهميت بسياري دارد. مقدار شيب كنديلي هر فرد مختص وي مي­باشد. عدم دقت در ثبت شيب كنديلي مي­تواند در باز شدن دندانهاي خلفي مشكلاتي ايجاد كند و يا منجر به تداخلات اكلوژني متعدد شود. هدف اين مطالعه، بررسي رابطه بين شيب خلفي برجستگي مفصلي حاصل از راديوگرافي ترانس‌كرانيال، با اعداد به دست آمده توسط ركورد پيشگرايي به روش ثبت داخل دهاني بود. مواد و روش­ها: در اين مطالعه باليني تعداد 30 بيمار (13مرد و 17 زن) در محدوده سني 40-20 سال، كه فاقد علايم و نشانه هاي اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي بودند، انتخاب شدند. از اين بيماران نگاره هاي ترانس‌كرانيال براي سمت راست و چپ تهيه شد. حدود خارجي برجستگي مفصلي، حفره مفصلي و زايده خلفي مفصلي رسم و نقاط تحتاني برجستگي مفصلي و زايده خلفي مفصلي به ترتيب تحت عنوان Tb و Pt نام‌گذاري شدند. خط مماس بر شيب خلفي برجستگي مفصلي رسم گرديد و سپس زاويه خط مماس و Pt – Tb اندازه‌گيري شد. ركورد پيشگرايي توسط ماده پلي وينيل سايلوكسان تهيه گرديد. كست هاي هر بيمار در آرتيكولاتور دنار مارك II مانت و شيب كنديلي اندازه گيري شده و با مقادير راديوگرافي مقايسه گرديد. جهت بررسي آماري از ضريب همبستگي پيرسون و آناليز مستقل t استفاده شد.(05/0=?) يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار زاويه شيب خلفي برجستگي مفصلي توسط راديوگرافي در سمت راست 7/5+5/39، در سمت چپ 4/5+8/38 و ميانگين و انحراف معيار شيب كنديلي به دست آمده توسط ثبت داخل دهاني در سمت راست 5/4+4/29 و چپ 4+2/30 بدست آمد. ميزان شيب كنديلي حاصل از روش راديوگرافي با روش ثبت داخل دهاني همبستگي‌ مستقيم خطي را نشان داد. (05/0 > p ). نتيجه گيري: با توجه به محدوديت هاي اين مطالعه، براي بيماراني كه ثبت شيب كنديلي به روش داخل دهاني مشكل است مي توان از راديوگرافي ترانس‌كرانيال به منظور تنظيم شيب كنديلي آرتيكولاتورها بهره برد. مطالعات بيشتر توصيه مي شود. كليد واژه‌ها: كنديل مفصلي، راديوگرافي ، ثبت بايت

Abstract Introduction: Determination of condylar inclination is very important in dentistry. Condylar inclination is specific for each patient. Inaccuracy registration of condylar inclination can result in problems for posterior teeth disocclusion or multiple occlusal interferences. The aim of this study was to evaluate the relationship between the inclination of posterior slope of articular eminence according to a transcranial radiographic technique and the values obtained from intraoral protrusive bite records. Materials and methods: In this clinical study, 30 patients (13 males and 17 females) with an average age of 20?40 years, with no sign and symptoms of temporomandibular disorders, were evaluated and two transcranial radiographies were taken from the right and left sides. Outlines of articular eminence, mandibular fossa and postglenoid process were drawn. The most inferior point of articular eminence and posterior glenoid process were named Tb and Pt, respectively. The eminence line was drawn and the angle between eminence line and Pt-Tb line was determined. Protrusive bite records were registered by polyvinylsiloxane. Each patient’s cast was mounted in the Denar Mark II articulator; condylar inclination was determined and compared with radiographic values. Pearson’s correlation coefficient and independent samples t-test were used for statistical analysis (?=0.05). Results: The means ± SD of posterior inclination of articular eminence were 39.5±5.7 and 38.8±5.4 on the right and left sides, respectively. The mean condylar inclinations ± SD obtained from protrusive bite records were 29.4±4.5 and 30.2±4 on the right and left sides, respectively. A relatively strong linear correlation was observed between the radiographic and protrusive bite records for determination of condylar inclination (p value < 0.05). Conclusion: Under the limitations of the present study it can be concluded that in patients in which determination of condylar inclination by intraoral method is difficult, transcranial radiography can be used for adjusting condylar guidance of articulators; however, further studies are necessary. Key words: Bite registration, Mandibular condyle, Radiography.