اشتراك عيني در برخي اشعار احمد شاملو و نيما يوشيج

Objective Correlative in Some of Shamloo’s and Nima’s Poems

اشتراك عيني فني است كه در آن، شاعر با انتخاب مجموعه‌اي از اشيا ، موقعيت‌ها، موضوعات، حالات يا زنجيره‌اي از حوادث، به‌نحوي موثر واكنشي عاطفي در خواننده به‌وجود مي‌آورد. در اين حالت، شاعر نيازي به بيان صريح احساسات ندارد؛ بلكه آن‌ها را در قالب اشيا ، موقعيت‌ها و غيره در ذهن خواننده تداعي مي‌كند. در اشعار نيما يوشيج و احمد شاملو نمونه‌هاي بسياري از فن اشتراك عيني را مي‌بينيم. به‌نظر مي‌سد تاكنون تحقيق برجسته و قابل‌توجهي از اشتراك عيني از اين دو شاعر ديده نشده است؛ بنابراين هدف مقاله اين است كه به مقايسه اين فن در برخي اشعار اين دو بپردازد. از اشعار نيما مي‌توان به شب‌پا، بخوان ‌اي همسفر با من، شب همه شب، هست شب و از اشعار شاملو به رانده، گل كو، سخني نيست، او را صدا بزن، مرثيه، وصل، ابراهيم در آتش اشاره كرد.

Objective correlative is the non-vocal expression of emotions through a set of sophisticated situations, events which bring to the reader the same emotions. In other words, the writer instead of direct expression of emotions, illustrates them by object, situations and events in order to influence the reader. This disinterested or impersonal theory of foregrounding emotions or experiences in art and poetry is also being used in the poetic vocations of both Nima and Shamloo. So the present comparative study intends to show the manifestation of the term objective correlative in some of the poems by these two poets, which does not seem to have received so far a significant attention by the researchers. Of Nimas poems, the authors have selected: Guard of night, Night whole night and Night, Call him, and of Shamloo’s poetical vocations they have chosen: Rejected, Where is the flower, There is nothing to say, Euology, Connection, Ibrahim in the fire, and Plan.