زبان بدن از نگاه مولانا در مثنوي معنوي

Body language from Moulana’s perspective in MasnaviManavi

هدف اين مقاله بررسي ابياتي از اشعار مولانا در مثنوي معنوي است كه مربوط به حركات و حالات و اشارات و نگاه مولانا به چگونگي انتقال پيام از طريق حركات و اشارات است. بسياري از ابيات كه به ارتباط انساني از طريق حركات و اشارات ربط داشته در اين مقاله دسته‌بندي شده است. علاوه بر آن، براي آن‌كه نگاه مولانا به زبان بدن را صرفاً به مثنوي محدود نكرده باشيم، از ابياتي ديگر از اشعارش بهره برده‌ايم. هم‌چنين، از اشعار شاعران ديگر كه مربوط به موضوع است و يا قصص قرآن كه مولانا به آن اشاره دارد، استفاده شده است. از آن‌جا كه بخشي زياد از ارتباط انساني به زبان بدن اختصاص دارد و از سوي ديگر ارتباط نزديك روان آدمي با حركات و اشارات صادر شده از وي و نيمه‌آگاهانه بودن آن، زباني صادقانه‌تر است، توجه مولانا به اين بخش از ارتباط بررسي شده است. از بررسي‌هاي انجام شده و كنكاش در ابيات مربوط به موضوع در مثنوي، به اعتقاد و باور مولانا به زبان بدن دست يافته‌ايم و اين‌كه او زبان بدن را صادقانه‌تر از زبان كلامي (verbal communication) مي‌داند.

The purpose of this article is to study and classify certain linesfrom Moulana’s poetry in particular from MasnaviManavi which has bearing on the movements, states, and signs and also to study Moulana’s perspective regarding the manner by which the message is conveyed through these movements.Accordingly, Koranic tales and poetry of other poets relevant to the subject have been employed. Since a great deal of human communication is concerned with the body language, and there is a close relationship between the human soul with the subconscious movements and signs emanating from the person makes body language a more sinceremeans of communication, hence Moulana’s attention to this form of communication is analyzed. The conclusion proves that Moulana finds body language a more sincere mode of expression than verbal communication.