مقايسه اثربخشي مداخله ي نروفيدبك و ريتالين بر مشكلات سلوك و شاخص بيش فعالي

A Comparative Study of Effectiveness of Neurofeedback and Ritalin on Improving Conduct Problems and Hyperactivity

مقدمه و هدف: رويكردهاي مختلفي براي درمان اختلال بيش فعالي- نقص توجهADHD)) وجود دارد كه مي توان از بين آن ها به دارودرماني، رفتاردرماني، آموزش مديريت خانواده و نروفيدبك اشاره نمود. مطالعه حاضر به منظور مقايسه اثر بخشي شيوه هاي درماني نروفيدبك و ريتالين بر مشكلات سلوك و شاخص بيش فعالي آزمون كانرز انجام شده است. روش كار: اين مطالعه شبه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون دو گروهي بدون كنترل بود كه جامعه آماري آنرا كودكان مبتلا به اختلال ADHD ساكن شهر تهران تشكيل ميدادند. از بين مراجعه كنندگان به كلينيك تخصصي روانپزشكي كودك، بيست كودك مبتلا به صورت تصادفي به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در دو گروه درماني ريتالين و نروفيدبك قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه قبل و بعد از ارايه درمان توسط مقياس درجه بندي كانرز( فرم 48 سوالي والدين، CPRS-48) ارزيابي گرديدند و اطلاعات بدست آمده با استفاده از آمار توصيفي ، استنباطي وروش تحليل كوواريانس (ANCOVA) تجزيه و تحليل شدند. نتايج: يافته هاي مطالعه حاضر نشان ميدهدكه بين اثر بخشي دو روش درماني ريتالين و نروفيدبك بر بهبود مشكلات سلوك تفاوت معنادار وجود دارد((P=0.009 به نحوي كه درمان با ريتالين تاثير بيشتري نسبت به نروفيدبك در بهبود مقياس سلوك داشته است ليكن بين اين دو روش درماني براي بهبود شاخص بيش فعالي كودكان ADHD، تفاوت معنادار وجود نداردP=0.187)). نتيجه نهايي: بطوركلي با توجه به تاثير مطلوب تر ريتالين نسبت به نروفيدبك بر طيف خاصي از علايم و نشانه هاي اين اختلال مي توان عنوان نمود كه اولويت درماني مي بايست بر اساس نوع، دامنه و شدت علايم و نشانه ها انتخاب گردد.

Introduction & Objective: There are varieties of interventions to treatment of ADHD, among which drug therapy, behavior therapy, parental management training and neurofeedback can be cited. The present study designed to investigate and compare the effectiveness of neurofeedback and Ritalin on improving conduct problems and hyperactivity. Materials & Methods: Quasi-experimental research method with pretest-post test design has been applied in the research. Statistical population of the study consisted of ADHD children of Tehran. The study samples of the study were patients referred to children psychiatric clinic. Based on the purpose of the studyʹ 20 children were randomly selected and classified into 2 groups according to random assignment. CPRS-48 (parent form) was administered by parents before and after the treatments as research tools. Recruited data was analyzed by SPSS-19 in two sections of descriptive and inferential statistics. ANCOVA revealed some differences in the groups. Results: The findings of the study showed that there was a significant difference between Ritalin and neurofeedback on improving conduct problems; in other words, Ritalin was more effective in alleviating the problems. Also there was no significant difference between the interventions on improving hyperactivity index. Conclusion: With respect to more efficiency of Ritalin than neurofeedback on certain continuum of signs/symptoms of ADHD, as a whole, preferences of interventions should be based on type, magnitude and severity of the syndrome.