از سزاگرايي كلاسيك تا سزاگرايي نوين ارزيابي انديشه سزاگرايي

From Classic Retributivism to Modern Retributivism (Evaluation of Retributivism Idea)

مجازات به عنوان واكنشي اجتماعي با تحميل عمدي رنج و مشقت، نابودي يا كسر حيثيت و سلب حق افراد همراه است. به همين دليل اعمال چنين واكنشي مستلزم تبيين و توجيهي شايسته است. در اين ميان نظريه سزاگرايي با رويكردي اخلاقي، از قديمي‌ترين مدعيان توجيه مجازات محسوب مي‌شده است. اما در قسمت قابل توجهي از قرن بيستم، اين انديشه از سوي جرم‌شناسان، كيفرشناسان و فلاسفه حقوق كيفري، انديشه‌اي واپس‌گرا و متروك تلقي مي‌شد. اما دهه‌هاي آخر سده بيستم، دوران رستاخيز پارادايم سزاگرايي است، به گونه‌اي كه بسياري از منتقدان اين تفكر به حاميان جدي آن تبديل شدند. اين نوشتار در پي آن است تا ضمن كاوش در علل استقبال مشتاقانه صاحب‌نظران حوزه عدالت كيفري از نظريه مذكور، قابليتها و نقصهاي آن را ارزيابي كند.

P unishment as a social reaction is accompanied with intentional imposition of pain to individuals and negation their right and dignity. Therefore, such a reaction is worthy of explanation and justification. Meanwhile, retribution theory with a moral approach has been regarded as one of the most ancient penalties justifications. For most part of the twentieth century, this idea was considered retrogressive and abandoned by criminologists and philosophers of criminal law. But the last decades of the twentieth century was the resurrection of the retributivism paradigm, so that many critics of this idea became its strong supporters. Exploring the causes of eagerly embracing the theory by the scholars of the criminal justice, this article attempts to assess its capabilities and shortcomings.