مقايسه سطح و الگوي نيازهاي توجه در سرويس پرشي واليبال

The Comparison of Level and Pattern of Attention Demands in a Volleyball Jumping Serve

هدف از تحقيق حاضر، مقايسه سطح و الگوي نيازهاي توجه سرويس پرشي واليبال با استفاده از روش زمان واكنش كاوش بود. چهارده بازيكن واليبال نخبه و جوان، 60 سرويس را با دست برتر خود اجرا كردند. اجراي سرويس به عنوان تكليف اصلي و زمان واكنش كاوش كلامي كه در چهار موقعيت ارايه مي شد، به عنوان تكليف ثانويه اندازه گيري شد. نتايج بيانگر الگوي غيرخطي در نيازهاي توجه اجراي سرويس بود، به اين صورت كه زمان هاي واكنش به ترتيب، پيش از پرتاب (موقعيت كاوش اول) و فرود (موقعيت كاوش چهارم) بيشترين، و در گام برداشتن به جلو (موقعيت كاوش دوم) و پيش از ضربه (موقعيت كاوش سوم) به-ترتيب كمتر از دو موقعيت ديگر بود. بنابر نتايج، سطح توجه در سرويس هاي ناموفق كمتر از موفق بود. درحالي كه الگوي نيازهاي توجه اين دو مشابه بود. استدلال ما اين بود كه احتمالاً يكي از دلايل از دست رفتن سرويس نقصان توجه است.

The aim of this investigation was to compare the level and the pattern of attention demands of a volleyball jumping serve using a probe reaction time (RT) technique. 14 junior elite volleyball players performed 60 jumping serves (JS) with their preferred hand. Jumping serve was performance as the primary task and verbal RT that was administered in four probe positions (PP) as secondary task. Results indicated a non-linear attention pattern in the performance of jumping serve so that probe RT was highest in pre-shot in run up (PP1) and in landing (PP4) while it was lowest in pre-jump stepping ahead (PP2) and pre-striking (PP3). According to the results, attention level in failed serves was lower than successful ones while the attention pattern was similar. It was concluded that attention deficit might be one reason for failing serves