فراز و فرود مسيحيت در نگرش حكومت‌هاي ايران

The Divergent Views of Iranian Governments on Christianity

مسيحيت به عنوان ديني آسماني از همان قرون اول، ظهور، در تكاپوي گسترش بود، از اين‌رو، مبلغاني را به اطراف و اكناف جهان مي‌فرستاد تا اين دين را تبليغ و تبشير كنند. پر واضح است كه حضور اين مبلغان در سرزمين‌هاي بيگانه با واكنش‌ها و نگرش‌هاي متفاوتي همراه بود. در حوزه ايران‌، چه پيش و چه پس از اسلام، دولتمردان، مواضع مختلفي در برابر اين مسيله، همراه با فراز و فرود اتخاذ داشتند. با وجود اين، حضور اقليت مسيحي در تمام اعصار، مشهود است و مي‌توان دريافت كه پيروان اين دين، هميشه و حتي در حادترين شرايط به تبليغ و ترويج دين خود ملتزم بوده‌اند. اين امر به طور كلي ناشي از سياست مداراگونه دولتمردان ايران بوده است. علاوه بر اين، در يك نگاه تطبيقي ميان دوران قبل و بعد از اسلام، مسيحيان ايران آسايش و آزادي عمل و منزلت اجتماعي بيشتري در دوره اسلامي داشتند، چراكه اسلام براي ايشان حقوق و مقررات مشخص و پايداري قرار داده بود.

As a universal religion, Christianity sought from the beginning spread throughout the world. To this end, missionaries were sent to different part of the world to propagate Christianity. It is precisely clear that foreign countries had different reactions and attitudes towards the presence of the missionaries. Before and after Islam, Iranian statesmen adopted different and fluctuating stances on this subject. However, we can conclude from the presence of the Christian minority in Iran in all periods that the followers of Christianity have always devoted their efforts to propagating their religion even in the severest conditions due to, generally speaking, the tolerance shown by Iranian statesmen. Furthermore, after Islam, Christians, welfare promoted and they enjoyed a higher latitude and social status compared with the pre-Islam period, because Islam has granted definite and sustainable rights and rules to them.