مقايسه اختلاف ميزان حركت آرنج در دو روش جراحي جانبي و خلفي براي درمان شكستگي هاي سوپراكونديلار نوع سوم بازو

Comparison the Movement of Elbow in Two Surgical Methods of Lateral and Posterior in Treatment of Type III Supracondylar Humeral Fractures

مقدمه و هدف: شكستگي سوپرا كنديلار بازو در كودكان 8-5 سال شايع است. و عوارض عصبي و عروقي در آن بيشتر از ساير شكستگيهاست. درمان شكستگي باجااندازي به طريقه جراحي و به دو روش خلفي و جانبي (خارجي) صورت ميگيرد. اين مطالعه با هدف مقايسه اثر بخشي دو روش جراحي فوق بر روي دامنه حركات آرنج در شكستگي سوپرا كنديلار جا بجا انجام گرفت. روش كار: مطالعه حاضر از نوع كار آزمايي باليني ميباشد. كه جامعه آماري آنرا 50 بيمار با سن 12-5 سال با شكستگي سوپراكونديلار نوع سوم آرنج تشكيل ميداد. بيماران بطور تصادفي با يكي از دو روش خلفي يا جانبي تحت عمل جراحي قرار گرفتند ، ميانگين دامنه حركات مفصل آرنج دست شكسته هر گروه در سه نوبت بعد از عمل جراحي ودرمان اندازه گيري شد. و با ميانگين دامنه حركات مفصل آرنج سالم همان گروه (گروه شاهد)مقايسه شد. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار SPSS و آزمون آماريt-testمورد تجزيه وتحليل قرار گرفتند. نتايج : يافته هاي مطالعه نشان داد كه ميانگين دامنه حركات مفصل آرنج شكسته درمقايسه با آرنجهاي سالم در هفته هاي سوم و ششم در روش جانبي بطور معني داري از روش خلفي بهتربود(p=0.002). در هفته دوازدهم مقايسه ميانگين دامنه حركات آرنجهاي عمل شده در دو روش خلفي وجانبي با آرنجهاي سالم اختلاف آماري معني داري نشان نداد.(p=0.4) نتيجه نهايي: ميتوان گفت روش جراحي جانبي از نظر ايجاد خشكي آرنج نسبت به اپروچ خلفي مزيت وبرتري ندارد , بلكه از نظر سادگي انجام و احتمال كمتر ايجاد آسيبهاي عصبي- عروقي اپروچ خلفي روش بهتري است.

Introduction & Objective: Supra condylar humeral fractures are frequent in children at 5-8 years old and its neurovascular complications are more than other fractures. Treatment of displaced fractures (type3) is surgical with open reduction and internal fixation, through posterior, medial, lateral or anterior approach. This study is performed for comparison of the effect of posterior or lateral approach over range of movement of elbow in type 3 supra condylar humeral fractures that were treated with open reduction and internal fixation. Materials & Methods: This study was clinical trial and the studied subjects were consisted of 50 patients at 5-12 years old with type 3 of supra condylar humeral fractures. Patients were operated randomly by one of posterior or lateral approaches. Average range of movement of operated elbows in each group were measured post operatively 3 times and compared with un-injured elbows at the same patient. Information was analyzed using t-test and SPSS soft ware. Results: Our findings showed that average range of movement at operated elbows in comparison with normal elbow at 3rd and 6th wks post operatively were meaningfully better in elbows operated through lateral approach (p=0.002) but at 12th week of postoperative the average range of motion at both groups did not have any meaning full statistical difference (p=0.4). Conclusion: The lateral approach does not have any superiority over posterior approach in post operative limitation of range of movement of elbows. However due to simplicity and lesser neurovascular complication posterior approach is better than lateral approach.