شيوع گواتر و ميزان يد ادرار در دانش آموزان 10-7 ساله استان همدان در سال 1380

Prevalence of Goiter and Urinary Iodine in Schoolchildren of Hamadan Province in 2001

مقدمه وهدف: كمبود يد و اختلال‌هاي ناشي از آن به عنوان يك مشكل عمده بهداشتي ـ تغذيه‌اي در ايران از سال‌ها قبل شناخته شده است. استان همدان يكي از مناطقي است كه در مطالعات قبل از يدرساني داراي شيوع بالاي گواتر آندميك بوده است. در ايران برنامه كنترل و پيشگيري از بروز اين اختلال‌هاي از جمله توليد و توزيع نمك يددار از سال 1368 به مرحله اجرا درآمده است. به منظور پايش برنامه كشوري مبارزه با كمبود يد در سال 1380 اين بررسي در دانش‌آموزان 7 تا 10 ساله استان همدان انجام شد. روش كار : طي يك بررسي توصيفي ـ مقطعي از طريق نمونه‌گيري تصادفي تعداد 1200 دانش‌آموز ( به تعداد مساوي دختر و پسر) انتخاب شدند. شيوع گواتر از طريق معاينه باليني انجام و طبق تقسيم‌بندي سازمان جهاني بهداشت درجه‌بندي شد. نمونه ادرار از يك دهم نمونه‌ها اخذ گرديد و اندازه‌گيري يد ادرار به روش هضم انجام شد. نتايج: درصد كلي گواتر در دانش‌آموزان استان 18 درصد به ترتيب در دختران و پسران 8/15 و 2/20 درصد بود. ميانه يد ادرار در جمعيت مورد مطالعه 3/15ميكروگرم در دسي‌ليتر بود. در 3/78 درصد موارد يد ادرار بيشتر از 10 ميكروگرم در دسي‌ليتر بود و سطح يـــد ادرار كمتر از 5 ميكروگرم در دسي‌ليتر در 7/8 درصد موارد وجود داشت. هيچ مورد يد ادرار كمتر از 2 ميكروگرم در دسي‌ليتر وجود نداشت. تفاوتي در شيوع گواتر و ميزان يد ادرار بين دو جنس و نيز بين دانش‌آموزان شهر و روستا مشاهده نشد. نتيجه نهايي: يافته‌هاي اين بررسي نشان مي‌هد كه در مقايسه با بررسي كشوري سال 1375 درصد گواتر در دانش‌آموزان كاهش معني‌داري داشته و يد ادرار دانش‌آموزان استان همدان همچنان در حد مطلوب سازمان جهاني بهداشت مي‌باشد. لذا استان همدان در زمره مناطق "عاري از كمبود يد "محسوب مي‌شود.

Introduction & Objective: The province of Hamadan was one of the regions with endemic goiter in Iran. Following initiation of the program of control of iodine deficiency in 1989, production, distribution and consumption of iodized salt were begun. Materials & Methods: In 2001, as part of a national monitoring survey, 1200 schoolchildren, aged 7-10 years, were selected randomly from all regions of Hamadan, and the grade of goiter, in 600 boys and 600 girls, was determined according to WHO classification. Urinary iodine content was estimated using the digestion method in one tenth of the schoolchildren. Results: Total goiter rate was 18% (15.8% in girls and 20.2% in boys). Median urinary iodine was 15.3 µg/dl. Urinary iodine was above 10 µg/dl in 78.3% and less than 5 µg/dl in 8.7% of subjects; no one had urinary iodine below 2 µg/dl. Conclusion: It is concluded that the rate of goiter in Hamadan has decreased significantly since 1996 and urinary iodine levels in schoolchildren are indicative of adequate iodine intake; Hamadan province therefore can be considered a “iodine deficiency free” zone.