طراحي الگوي سنجش قابليت‌هاي كارآفريني دانشگاهي: دانشگاه تهران

Designing a model for assessing university entrepreneurship capabilities: University of Tehran

ماموريت دانشگاه‌ها با توجه به مسووليت‌هاي جديدي كه در قبال ‏جامعه در حال تغيير، اقتصاد ملي، توسعه اجتماعي و كاهش منابع مالي ‏عمومي دارند، دگرگون شده است؛ به طوري كه از آن تحت عنوان ‏ماموريت كارآفريني دانشگاه نام برده مي‌شود. كارآفريني دانشگاهي از ‏يك سو تداوم و بسط فعاليت‌هاي آموزشي و پژوهشي است و از سوي ‏ديگر، دروني كردن قابليت‌هاي انتقال دانش. در اين راستا و به منظور ‏برجسته نمودن ماموريت مذكور، پژوهش حاضر با هدف تدوين الگوي ‏سنجش قابليت‌هاي كارآفريني دانشگاهي طراحي شد. تعداد 95 عضو ‏هييت علمي (35 زن، 60 مرد) در اين پژوهش شركت كردند. ابزار ‏گردآوري داده‌ها مصاحبه نيمه ساختاريافته با خبرگان حوزه كارآفريني ‏دانشگاهي و پرسشنامه قابليت‌هاي كارآفريني دانشگاهي (‏UECI‏) ‏بود. در تحليل داده‌هاي مصاحبه از روش كدگذاري باز و محوري و در ‏تحل‍‍يل داده پرسشنامه از شاخص توص‍‍يف‍‍ي و رگرس‍‍يون چندگانه استفاده ‏شد. بر اساس نتايج تحقيق، قابليت‌هاي كارآفريني دانشگاهي در سه ‏بُعد اصلي قابليت‌هاي راهبردي، قابليت‌هاي فرآيندي و قابليت‌هاي ‏ساختاري تدوين شد. بر اين اساس، پانزده مولفه در سه بُعد مذكور ‏شناسايي و طبقه‌بندي شد. نتايج پژوهش نشان داد كه قابليت‌هاي ‏ساختاري نقش بيشتري در تبيين كارآفريني دانشگاهي داشته و ‏قابليت‌هاي فرآيندي و راهبردي در مرحله بعدي قرار دارند. همچنين، ‏يافته‌ها نشان داد كه الگوي تدوين شده از اعتبار مطلوب برخوردار است ‏و مي‌تواند به عنوان چهارچوبي در سنجش قابليت‌هاي كارآفريني ‏دانشگاهي در نظام دانشگاهي كشور مورد استفاده قرار گيرد.‏

In pace with changing society, economy, social ‎development and reduction of public finances, the ‎mission of universities, has transformed to such ‎extent that it is referred to as university ‎entrepreneurship. An entrepreneurial university ‎develops educational and research activities and ‎internalization of knowledge transfer capacities. The ‎present study was designed to highlight the above-‎mentioned mission,. The goal of research was ‎compilation a model for university entrepreneurship ‎capabilities assessment. 95 faculty members (35 ‎women and 60 men) were randomly selected from the ‎statistical population of Tehran University. Data ‎collection instruments were semi-structured ‎interviews and University Entrepreneurship ‎Capabilities Inventory (UECI). Open coding and axial ‎coding were used for analysis of qualitative data. For ‎analysis of quantitative data, descriptive statistical ‎methods (mean, standard division and graphs) and ‎multiple regressions were used. Fifteen major ‎components were classified in three dimensions: ‎strategic capabilities, process capabilities and ‎structural capabilities. Findings indicate tthat ‎structural capabilities have a greater impact on ‎university entrepreneurship development than process ‎and strategic capabilities. Furthermore results have ‎shown that the model enjoys the desired validity and ‎can be utilized as a framework to assess the ‎capabilities of academic entrepreneurship in the ‎countryʹs university system.‎