مقايسه اثربخشي تزريق موضعي متيل پردنيزولون و ليدوكايين همراه و بدون آتل

Comparing the efficacy of local injection of methylprednisolone and lidocaine

زمينه: ابتلا به تنوسينويت دكورون در اثر فعاليت هاي تكراري و روزمره، سبب مراجعه زياد به درمانگاه ارتوپدي و در نهايت افزايش هزينه هاي درماني و اتلاف وقت بيماران مي شود. هدف: مطالعه به منظور مقايسه اثربخشي تزريق موضعي متيل پردنيزولون و ليدوكايين همراه و بدون آتل با آتل گيري تنها (بدون تزريق دارو) در درمان تنوسينويت دكورون انجام شد مواد و روش ها: در اين كارآزمايي باليني 108 بيمار مبتلا به تنوسينويت دكورون مراجعه كننده به درمانگاه ارتوپدي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهركُرد در سال 1389 انتخاب و به صورت تصادفي ساده به سه گروه تقسيم شدند. مداخله درماني در گروه اول تزريق 1 ميلي ليتر ليدوكايين %1 و 40 ميلي گرم پردنيزولون همراه با آتل گيري، در گروه دوم تزريق 1 ميلي ليتر ليدوكايين %1 همراه با 40 ميلي گرم پردنيزولون و در گروه سوم درمان با آتل گيري تنها (بدون تزريق دارو) و پي گيري به مدت سه هفته در هر گروه بود. اطلاعات با استفاده از ابزار ديداري (visual analogue scale) جمع آوري و داده ها با آزمون هاي آماري كاي دو، تي مستقل و ANOVA تحليل شدند. يافته ها: روند تغييرات ميانگين شدت درد در سه هفته مجزا در گروه هاي درماني مختلف بيان گر آن بود كه كاهش ميانگين شدت در گروه درمان تزريقي موضعي همراه با آتل گيري مفصل نسبت به ساير درمان ها تفاوت معني دار آماري داشت (01/0=P). نتيجه گيري: به نظر مي رسد تزريق موضعي متيل پردنيزولون و ليدوكايين همراه با تثبيت مفصل، در درمان تنوسينويت دكورون نسبت به ساير روش هاي درماني موثرتر است.

Background: Developing De Quervain’s tenosynovitis due to repetitive and routine activities causes re-admission to orthopedic clinics, increasing health care costs, and waste of patientsʹ time. Objective: The present study aimed at comparing the efficacy of local injection of methyl prednisolone and lidocaine with and without splint, splinting alone (with no drug injection) in treating patients suffered from De Quervain’s tenosynovitis. Methods: This was a clinical trial carried out on 108 patients with De Quervain’s tenosynovitis who attended the orthopedic clinic at Shahrekord University of Medical Sciences in Shahrekord (Iran) in 2010. Patients were randomly divided into three groups as follows: a) Those injected with 1ml of %1 lidocaine and 40 mg of prednisone plus splint, b) those injected with 1ml of %1 lidocaine and 40 mg of prednisone with no splint, and c) those treated with splinting alone. All three groups were given a 3-week follow up. Data were collected by visual analogue scale questionnaire and further analyzed by statistical tests including ANOVAs, chi square test, and independent t test. Findings: The findings of this study revealed that the mean pain intensity was significantly lower in the group treated by injecting drugs and splinting compared to other two groups (P < 0.01). Conclusion: Local injection of methylprednisone and lidocaine with splint seems to have a higher efficacy in treating De Quervain’s tenosynovitis compared to other two procedures.