بررسي ماهيت محاربه و افساد في الارض و نقد قواعد كيفري مربوطه

To Study Nature of Combat and Corruption and Criticize Relevant Penal Percepts

محاربه آن گونه كه در شرع آمده، به معناي دست بردن به اسلحه به قصد ترساندن يا تعرّض به مال، جان و ناموس مردم است و نتيجه آن سلب امنيّت عمومي در جامعه و ايجاد خوف است. مجازات محاربه نيز به عنوان يك حدّ شرعي تعيين گرديده است؛ امّا در قوانين كيفري، محاربه بر بخشي از جرايم اطلاق شده است كه ظاهراً مصداق محاربه نيستند. از سوي ديگر، آن چه از ظاهر ادلّه استنباط مي شود اين است كه افساد في الارضي كه موضوع حدّ شرعي واقع شده و بر بخشي از جرايم نيز اطلاق شده است، شامل همه ي مصاديق افساد به طور مطلق نمي شود، بلكه تنها شامل مواردي مي شود كه از طريق تعرّض به جان، مال، عرض، عقل و دين مردم انجام مي گيرد و از مردم سلب امنيّت مي شود. به نظر مي رسد كه اين گونه افساد، معنايي جز همان معناي محاربه را ندارد.

According to the religion, combat means use of the weapon to frighten and violate people, their property and chastity and its result is divestment of public security. Combat punishment has been determined as a determined religious punishment, but in penal laws, it refers to that part of crimes which are not the instances of the combat apparently. On the other hand, the reasons show those corruptions that relate to determined religious punishments and are also applied to some part of the crimes do not include all corruptions instances absolutely but they just include the corruptions imposed by the violation of the life, property, wisdom and religion of people that divert their security. It seems that these kinds of corruptions mean combat.