بررسيِ توصيف و كاركردهاي برجسته آن در رمان

Description and its Major Functions in Novel

از ديرباز بررسيِ توصيف و روايت در انواع ادبي مورد نظر پژوهشگران بوده و امروز روايت-شناسي خود به دانشي خاص و بايسته تبديل شده است. هر متن داستاني- هرچند كه در آن روايت و توصيف به‌طور ذاتي به هم آميخته باشند- از يك سو، نشان دهنده اعمال و رويدادهايي است كه روايت را مي سازند و از ديگر سو، شامل بازنمايي اشيا و شخصيت هاست كه به آن توصيف گفته مي شود. در اين راستا، مقاله حاضر مي كوشد به بررسي توصيف و جايگاه آن در رمان بپردازد. مطالعه روابط توصيف و روايت، ما را متوجه كاركردهاي توصيف در رمان مي سازد؛ يعني نقشي كه بخش ها و حالت هاي توصيفي در تركيب كلي روايتگري بر عهده دارند. بنابراين سعي بر آن است كه ابتدا تاريخچه توصيف در رمان، سپس ساختار توصيف و درنهايت مهم‌ترين كاركردهاي آن در رمان از ديدگاه نقد و تحليل ساختاري بررسي شود.

Investigating the role of description and narration has always been important in studying literary genres, and narratology, in our time is an independent field of study. A fiction, although intermingles description and narration, indicates, from one side, the actions and accidents that constitute narration, and represents, from the other side, the things and characters that produce description. This article studies the importance of description in novel. One aspect of this study is the relation between description and narration that necessarily emphasizes the impact of description on the physiognomy of narrative. This study, therefore, after a historical review of description in novel, deals with the structure of description to examine, ultimately, the most effective functions of it in novel by adopting the perspective of structural analysis.