ابن عربي و مولانا از منظر جامي

Ibn Arabi and Rumi in the Eye of Jaami

در حوزه عرفان و تصوف اسلامي، دو چهره شاخص يعني ابن عربي و مولانا، پيوسته مورد توجه و علاقه بسيار بودهاند. طريقت هر يك از ايشان كه مبين شيوه سلوكي آنهاست، در ع ين منحصر به فرد بودن، نزد بسياري از عارفان بعدي، مقبول افتاده و از اينرو مزج و تركيب يافته است؛ تا آنجا كه بسياري، به شرح آثار مولانا با تكيه بر آرا ابن عربي پرداخته اند؛ و اين ماجرا باعث شده است برخي پاي مقايسه به ميان آورده و تلاش كنند كه از هماوردي يا برتري يكي نسبت به ديگري پرده بردارند. اينك بر اساس آنچه گذشت و با توجه به اين كه جامي نيز صوفي متعلق به روزگار پس از ابن عربي و مولوي بوده و از تاثير اين دو عارف بزرگ بر كنار نمانده، مي كوشيم تا بر مبناي دو كتاب مهم وي يعني نفحات الانس و لوايح، چگونگي اعتق اد وي در حق ايشان و ميزان تاثر از آنها را تا اندازهاي باز نماييم.

In the field of mysticism and Islamic Sufism, there are two distinguished figures, that is Ibn Arabi and Rumi, who are constantly favored. Their tariqa each reveals their mystical manner. In addition to being unique, that is accepted by their proceeding mystics, thus they are synthesized to the extent that a lot of mystics have commented on Rumiʹs works based on Ibn Arabiʹs notions. This story has caused some to compare them and try to point out the equal rivalry or the superiority of one against the other. Therefore, since Jaami is a sufi pertaining to the post Ibn Arabi and Rumi era and is impressed by these two great mystics, the writer tries to illustrate the basis of his two important books , namely Nafahaatol Ons and Lavayeh, explain his idea on them, and discuss their impact on him to some extent.