تغييرات رفاه اجتماعي در ايران (رهيافت پارتويي و غير‌پارتويي از تابع كاردينالي رفاه اجتماعي)

Social Welfare Changes in Iran (Paratian and non-Paratian Cardinal Social Welfare Function Approach

در اين تحقيق براي ارزيابي تغييرات رفاه در ايران از تابع رفاه پارتويي سن (SSWF) و تابع رفاه تعميم‌يافته سن (G-SWF) كه در حالت كلي داراي ويژگي غيرپارتويي و كمي پذير مي‌باشند استفاده شده است. همچنين براي ارزيابي رفاه در ايران از نرخ جانشيني بين كارايي و نابرابري، نرخ نهايي جانشيني بين رفاه اجتماعي و درآمد (MRS) و كشش تابع رفاه اجتماعي نسبت به نابرابري استفاده شده است. يافته‌هاي اين تحقيق بيانگر آن است كه رفاه اجتماعي در ايران در طي دوره‌هاي 1381-1386، 1376-1380 و 1371-1375 نسبت به دوره 1350-1355 به ترتيب 9/4، 1/3 و 7/2 درصد افزايش داشته است كه بيشترين سطح بهبود رفاه اجتماعي در ايران در طي سال‌هاي 1376-1386 بوده است. اين مسيله نشان مي‌دهد كه در اين دوره سياست‌هاي عمومي اتخاذ شده از طرف دولت‌ها نقش موثري در افزايش سطح در آمد سرانه و كاهش نابرابري در جامعه داشته است. همچنين مشاهده مي‌شود كه در اكثر دوره‌ها از سال 1350 تا 1386 (به جز در دوره 1356-1365) تغييرات رفاهي اجتماعي ناشي از رشد درآمد سرانه بيشتر از تغييرات رفاهي ناشي از كاهش نابرابري بوده است. از طرف ديگر با نرخ نهايي جانشيني بين كارايي و نابرابري در يك سطح رفاه مشخص (MRS) مي‌توان به اين نتيجه دست يافت كه افزايش درآمد، منجر به نابرابري معني‌دار در ايران نشده است. بر اين اساس اتخاذ سياست مبتني بر كارايي (رشد اقتصادي) مي‌تواند الگوي سياستي مناسبي براي ارتقا سطح رفاه اجتماعي در ايران باشد.

In this paper we have used Sen Welfare function along with Generalized Sen Welfare Function for evaluating the welfare change in Iran. We have also used the substitution rate between efficiency and inequality, marginal substitution rate between social welfare and income, and elasticity of welfare with respect to inequality for the evaluation. Results of the finding show that social welfare has increased in 2002-2007, 1997-2001, and 1992-1996 periods compared to 1971-1976 period by the rates of 4.9, 3.1, and 2.7 percent respectively. This shows that the public policy decisions taken by the government during the 1997-2007 periods had an effective role in increasing the per capita income and also in reducing the income inequality. Results of the study also showed that the welfare change due to per capita income is greater than welfare change due to income inequality reduction in the period 1971-2007 (except for 1977-1986). The important finding of this study was that increase in per capita income did not result in increase in income inequality. Therefore it seems that there was not a tradeoff between equity and efficiency in that period in Iranian economy. So, pursuing the policies for increasing the efficiency in economy is a proper policy for increasing the social welfare in Iran.