الگوي طراحي معماري مجازي

A design pattern of virtual architecture for social interaction in Iran

باظهور تكنولوژي هاي ارتباطي اخير، ازجمله اينترنت، ما شاهد سر برآ‌وردن فضاي جديدي در داخل اين محيط هاي ديجيتالي هستيم. اين فضا به عنوان فضاي مجازي شناخته مي شود كه معماري مختص به خود دارد. از آن رو كه اين فضا فاقد اضطرارهاي محيطي مانند جاذبه، اقليم و ... - وموارد مشابهي كه در دنياي واقعي وجود دارند- است؛ مي‌تواند كاملاً از معماري جهان واقعي متفاوت باشد. محيط هاي مجازي با ويژگي ها و پتانسيل هاي خاص خود مي توانند ارتباطات وسيعي ميان تعداد زيادي از كاربران با سطوح مختلف علمي و فرهنگي به وجود آورند و به محيطي براي تعامل آزاد اقشار مختلف جامعه تبديل شوند و ما را به سمت يك جامعه مشاركتي حداكثري رهنمون سازند. اين مقاله بر اساس تحقيقي مي باشد كه درصدد رسيدن به يك الگوي معماري مجازي است كه بتواند در محيط هاي مجازي يك تعامل فرهنگي و اجتماعي را بين استفاده كنندگان به وجود آورد و مشاركت گروه هاي مختلف مردم را در سطح جامعه افزايش دهد. اين تحقيق در دو حوزه مطالعاتي و ميداني صورت گرفته است و جامعه نمونه آماري قسمتي از جامعه معماري كشور مي باشد. ابتدا در حوزه مطالعاتي به بررسي ويژگي هاي معماري بر اساس استنتاجات منطقي مي پردازيم و سپس در حوزه ميداني آنها را به معرض آزمون مي گذاريم.