مرگ زندگي بخش در شعر بدر شاكر السياب و نيمايوشيج

Reviving Death in the verse of Badr Shakir Al Sayyab and Nimayushij

ديدگاه هاي مختلفي همواره درباره مرگ، در جامعه انساني ارايه شده است. برخي از آن متنفر بوده و برخي نيز به گونه اي آن را پذيرفته اند. اما آنچه قابل توجه است ارتباط اين ديدگاه ها با مقوله زندگي است. انسان اغلب از مرگ مي گريزد و گاهي نيز به آن متمايل مي شود. يكي از انگيزه هاي اصلي پذيرش مرگ، تداوم بخشيدن به زندگي است. اتخاذ چنين اصلي كه ارتباطي عميق با مسايل اجتماعي دارد در شعر معاصر عربي و فارسي، پژواك گسترده اي از خود بر جاي نهاده است. شعر «بدرشاكر السياب» و «نيما يوشيج» از جمله دستاوردهاي ادبي روزگار ماست كه تبلور اين معاني به شكل قابل ملاحظه اي در آن به چشم مي خورد. آنها زندگي توام با ذّلت را مطلقاً نمي پذيرند و مرگي را كه باعث تداوم زندگي شود مي-ستايند و تصوير جديدي از مرگ ارايه مي دهند كه در اين جستار با عنوان «زندگي-بخشي مرگ» به آن پرداخته مي شود..

Several attitudes have been always purposed about death in human community. Some people have disliked it while some others typically accepted it. However, what is noticeable is the relation of such views with subject of life. Human often escapes from death and sometime he may tend to it. One of the main motives for acceptance of death is resumption of life. Adoption of such principle that is deeply related to social issues has left widely reflection in Arabic and Persian contemporary verse itself. Verses of “Badr Shakir Al Sayyab” and “Nima Yushij” are some of literary achievements in our time in which manifestation of such concepts may be remarkably seen. They never tolerate life along with abasement and they praise a kind of death which leads to continuity of life while representing a new image of death that will be discussed in this exploration as “Reviving Death”.