تبيين تلقي پديدارشناسانه مرلوپونتي از نقاشي هاي سزان

Explanation of Merleau-Ponty’s phenomenological Interpretation of Cezanne’s Paintings

موريس مرلوپونتي(1961-1908) اساس تفكرش در كتاب پديدارشناسي ادراك را بر مفهوم «در- جهان – بودن» استوار كرده است. او به تاسي از هوسرل و هيدگر، سعي دارد در خصوص نسبت ما و جهان تامل كند. يكي از مفاهيم بسيار مهم در انديشه هاي پديدارشناسانه هوسرل، بازگشت به شيي است كه علم معاصر از آن غافل مانده است و مرلوپونتي سعي دارد با تكيه بر طبيعت و شيي به تصوير درآمده در آثار سزان، مسيله پديدارشناسانه بازگشت به شيي و طبيعت را تبيين كند. او مي كوشد تا نقاشي هاي سزان را حد واسط دو نوع تحويل متمايز يعني تحويل استعلايي و ذات گرا قرار دهد و از اين طريق شكاف ميان اين دو تحويل را پر نمايد. تحقيق حاضر به شيوه اي پديدارشناسانه به اهتمام مرلوپونتي در خصوص مفهوم طبيعت، شيي و رهيافت هنرمندانه سزان به اين مفاهيم مي پردازد و سعي دارد تبيين نمايد كه بنا بر آموزه هاي مرلوپونتي نقاشي هاي سزان چگونه مي تواند شكاف ميان آگاهي و جهان را پرنمايد.

The French phenomenological philosopher, Maurice Merleau-Ponty (1908-1961), in his Phenomenology of Perception (1945), based his doctrine on the theory of “being-in-the-world”. Following Husserl and Heidegger, he tried to focus on the proportion between us and the world. One of the main concepts in Husserl’s phenomenological notions is the “return to the thing” to which modern science does not pay attention. Merleau-Ponty, relying on the nature and the thing depicted in Cezanne’s works, tries to explain the phenomenological notion of the “return to the thing” and the nature; he tries to put Cezanne’s paintings as the intermediate between two types of reduction, the eidetic and the transcendental one, and so fills up the gap between these two reductions. This article studies phenomenologically Merleau-ponty’s attempts regarding the concept of the nature, the thing and the artist Cezanne’s approach towards these concepts. How it is possible to fill up the gap between the perception and the world, is explained, in terms of Merleau-ponty’s doctrines.