چارچوبي مفهومي براي تحليل جامعه‌شناختي همكاري ميان كنشگران در برنامه‌هاي نوسازي بافت‌هاي فرسوده با تاكيد بر منطقه ثامن مشهد

A Conceptual Framework for the Sociological Analysis of Cooperation between the Performers in Rebuilding Programs of Old Structures with an Emphasis on Samen District in Mashhad

برنامه‌هاي نوسازي شهري، نوعي مداخله اجتماعي هستند كه از سوي بخش عمومي براي كمك به توسعه بخش‌هاي بازمانده شهر از فرآيند طبيعي رشد و توسعه انجام مي‌شود تا در وهله اول، كيفيت زندگي ساكنان و سپس كيفيت زندگي در تمام شهر بهبود يابد. برنامه‌هاي نوسازي براي رسيدن به اهداف خود و حفظ وجه فرهنگي آن‌ها ناگزير بايد بر استفاده از تمام ظرفيت‌هاي اجتماعي تكيه كنند. بررسي تجريه‌هاي نوسازي در كشور‌هاي مختلف نشان مي‌دهد كه سازمان‌دهي همكاري ميان كنشگران مختلف درگير در نوسازي يكي از اصلي‌ترين چالش‌هاي برنامه‌هاي نوسازي است. در اين مقاله مدلي مفهومي براي بررسي جامعه شناختي‌ترين وجه برنامه‌هاي نوسازي يعني همكاري ميان كنشگران ارايه شده و سپس از اين مدل براي بررسي همكاري ميان كنشگران در تجربه نوسازي منطقه ثامن شهر مشهد استفاده شده است.

Rebuilding the cities and building new structures in them is a kind of sociological interfere which is done as a help for the development of the city, for the betterment of life and life conditions in the cities. Rebuilding plans and programs, to reach to their goals and the preserving of the cultural aspect, should rely on all their sociological potentialities. The study of the experiments of rebuilding in different countries show that the harmony among the different performers in rebuilding programs is one of the most important challenges in rebuilding programs. This article presents a conceptual model for sociological aspect of rebuilding programs in Samen district in Mashhad