زبان به مثابه ميانجي تجربه پديدارشناختي- هرمنوتيكي حس در تقسيم مشاهدات ابن‌عربي

Tongue as an Experimental Mediator of Hermeneutical-Phenomenological Sense in division of Ibn Arabi’s Observations

چكيده: پژوهش حاضر درصدد بررسي ادراك حسي از نظرگاه ابن‌عربي با روش پديدارشناسي است. روش پديدارشناسي با به‌كارگيري اصول خود، سوداي آن دارد كه بنيان‌هاي امر حسي را بررسي كند تا اصالت آن را در دايره ادراك عيان نمايد. آنچه در ابتداي امر از معناي «حس» متبادر مي‌شود، حواس ظاهري است. اين معنا بر ذات سرآغازين حس دلالت دارد اما منظور اصيل ما از «شهود حسي»، گشودگي چشم‌اندازي آن به هستي يا درخشندگي اصيل امر حسي در آستان هستي است. تكيه بر روش پديدارشناسي هرمنوتيكي به منظور واكاوي ادراك حسي- شهودي در تقرب بي‌واسطه به وجود و چگونگي حضور و غياب آن مي‌باشد. بنابر اين روش، نحوه تقسيم ما «زباني» است نه «منطقي». بخش اول با به‌كارگيري زبان انسان در توصيف فرايند گشودگي حس به هستي به مثابه ادراك انساني مي‌آغازد و در بخش آخر با كاربست زبان وجود و تهافت در زبان انسان، به توصيف حس همچون رخداد هستي، التفات شده است.

Abstract: The present paper is an attempt to study sensual perception in viewpoint of Ibn Arabi through a phenomenological approach. The phenomenological approach tries to study the principles of a sensual issue to explain its status in the field of perception. What is primarily meant by sense is outward senses. This refers to the primary essence of sense, but what we really mean is sensual observation, its open view of the being or original brightness of a sensual issue in the world of being. The reason for choosing hermeneutical phenomenological method is to delve into sensual-intuitional perception in direct proximity to the Being and the way of presence and absence. On the basis of this method, the base of division is lingual not logical. The first section begins with application of man’s tongue in the process of description of openness of sense to existence as human perception and in the last part discusses the application of tongue for description of sense as an existential event.