تحليل جامعه‌شناختي رفتار شهرگرايي زنان شهر تهران

Sociological Analysis of Women’s Urbanization Trend in Tehran

شهرگرايي با همه مظاهر، پيچيدگي‌ها و مسايل مختلف خود توانسته است آثار عميق بر رفتار و كنش شهروندان ايجاد كند. اين بررسي در نظر دارد تا مسيله‌ي رشد فرهنگ شهرگرايي را در مطالعه‌اي جامعه‌شناختي و با روش پيمايشي در بين گروه زنان بررسي نمايد. به نظر مي‌رسد زنان از لحاظ پذيرش، دروني كردن و بازنمايي بخشي از ايستارهاي فرهنگي، ارزش‌ها و هنجارهاي شهرگرايي، شرايط خاص و قابل مطالعه‌اي دارند. در اين نوشتار تلاش مي‌شود با تحليل يافته‌هاي تحقيق، الگوها و شاخص‌هاي اساسي زنان شهرنشين در ارتباط با شهرگرايي مورد بررسي قرار گيرد. سطح تحليل در اين پژوهش، خرد و واحد تحليل، فرد است. حجم نمونه تحقيق 400 نفر از زنان 50-20 ساله‌ي ساكن در سه منطقه‌ي شهر تهران است كه به صورت تصادفي و با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شده اند. يافته هاي پژوهش مبيّن وجود رابطه‌ي معنادار بين شهرگرايي و از خودبيگانگي فردي، عقلاني شدن كنش فردي، كاهش انسجام اجتماعي و افزايش فردگرايي و كاهش پيوند عاطفي در بين زنان است.

Urbanization with all its semblances, complexities, and problems has been able to have profound effects on the behavior and action of citizens. This study intends to examine the issue of urbanization trends growth sociologically through survey method among women. It seems that in terms of acceptance, internalization, and representing parts of cultural situation, values and urbanization norms, women have peculiar conditions which need to be studied. This article is an attempt at analyzing the research findings, patterns and basic indicators of urban women in connection with Urbanization. The level of the research is micro and the unit of analysis is individual. Sample size was 400 individuals of 20-50 year old women living in three districts of Tehran, selected randomly by cluster sampling. Findings revealed a significant relationship among Urbanization and self-estrangement, rationalization of individual action, declination of social cohesion and escalation of individualism and loss of bond between women.