وصف طبيعت در اشعار اصفهانيان عربي سراي سده چهارم تا ششم هجري

The description of nature in poems of Esfehanian poets in Arabic Language in Fourth until sixth centuries of A.H.

اصفهان نامي آشنا در تاريخ و فرهنگ و ادبيات عربي است زيرا بزرگان و نام آوران بسياري كه از آنان، كتابها و آثار پر بها و ارزشمند باقي مانده منسوب به اين شهر مي باشند. زبان و ادبيات عربي در اين خطه از قرن چهارم هجري شكل مي گيرد و و در سده هاي پنجم و ششم به اوج خود مي رسد به طوري كه در سده چهارم هجري، اصفهان، بعداد ثاني لقب يافت. اصفهان سرزمين طبيعت زيبا و سر سبز و حاصلخيزي است كه خداوند انواع مواهب طبيعي را به آن خطه ارزاني داشته است به همين جهت در اشعار توصيفي شاعران اين ديار، طبيعت سهم عمده اي از مضامين شعري آنها را به خود اختصاص داده است از جمله شاعران اصفهاني وصّاف طبيعت مي توان به ابوسعيد رستمي، مفضل مافروخي، طغرايي اصفهاني و عماد الدين اصفهاني اشاره كرد.

Isfahan is a familiar name in the history and culture and Arabic Literature , because many noblemen and famous people that have writhen valuable books are attributed to this city. Arabic language and literature in Isfahan has come into being since fourth century A.H. and has flourished in fifth and sixth century in such a manner that Isfahan is nicknamed as, “second Baghdad” in 4th century A.H. Isfahan is the prosperous and fertile land of beautiful nature that God has endowed it with different natural blessings and because of this in the descriptive poems of this townʹs poets , nature has allocated a considerable part of the poetic contents to it. Form among all isfahani poets who were describers of the nature , we can name the following Abosaeed Rostami , mofazzal mafervekhi , Toghraee isfahani and Emadedin Isfahani.