آسيب شناسي توسعه‌ صنعت گردشگري با توجه به ملاحظات آمايش سرزمين

Pathological Development of the Tourism Industry with Respect to Land Use Planning

آمايش سرزمين علمي است با رويكرد فضايي و منطقه‌اي به منظور شناخت توانمندي‌هاي توسعه با در نظر گرفتن قابليت‌هاي مكاني. تعامل آمايش سرزمين و توسعه‌ فضايي هدفي چون عدالت جغرافيايي را دنبال مي‌نمايد كه از طريق ايجاد رفاه اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي فراهم مي‌آيد. در اين ميان گردشگري يكي از ابعاد چند بعدي توسعه‌ فضايي مي‌باشد. از اين‌رو در آمايش سرزمين، قابليت گردشگري هر منطقه يكي از قابليت‌هاي فضايي مورد بررسي مي-باشد تا با شناسايي آن بستري براي توسعه‌ فضايي فراهم آيد. آمايش سرزمين در زمينه‌ گردشگري در هر منطقه از طريق امكان سنجي توسعه‌ گردشگري صورت مي‌گيرد و از اين طريق قابليت‌هاي توسعه گردشگري باز شناخته مي شود. اين تحقيق در چارچوب آمايش سرزمين، با هدف بررسي قابليت‌هاي گردشگري در زمينه‌ توسعه‌ فضايي به مطالعه استان خراسان رضوي پرداخته است.

Land use planning is a science with a spatial and regional approach to understanding development capabilities with regard to spatial abilities. The interaction between land use planning and spatial development aims to achieve geographical justice, which is achieved through creating economic, social, cultural and political welfare. Among these, tourism is a multidimensional aspect of space development. Thus, in land use planning, tourism potential of each region is considered as one of the space capabilities which can be identified so that conditions for space development can be achieved. Land use planning in tourism in each region is done through assessing the feasibility for tourism development and is recognized through tourism development capabilities. Following a land use planning, the present study is aimed to investigate the tourism capabilities of Khorasan-Razavi Province with regard to its space development.