فطرت از منظر امام خميني

Primordial Nature in Imam Khomeiniʹs Viewpoint

چكيده: مساله فطرت از مسايل مهمي است كه در ادوار مختلف تاريخ از سوي دانشمندان رشته‌هاي علوم مختلف مورد بحث و بررسي قرار گرفته است. آنچه در اين مقاله پيگيري مي‌شود صرفاً بررسي اين موضوع از منظر امام خميني است. از كلمات ايشان استفاده مي‌شود كه حضرت امام برخلاف بعضي از بزرگان، كه فطرت را شامل بعضي آگاهيها و گرايشها مي‌دانند، معتقد است فطريات همه از جنس گرايشات و تمايلاتند و آن را عبارت از عشق به كمال مطلق و انزجار از نقص مي‌داند. در ديدگاه امام اين دو فطرت، فطرت مخموره غير محجوبه‌اند كه محكوم احكام طبيعت نشده‌اند، اما اگر مغلوب طبيعت شوند فطرت مخموره محجوبه نام مي‌گيرند. تمام فطريات در نظر ايشان همين تفسير را دارد. فطرت به اين معنا مبناي هدايت و مبدا خير و شر است. همچنين در اين مقاله به ويژگيهاي امور فطري و بعضي از مهم‌ترين احكام فطرت اشاره شده است.

The issue of primordial nature is among the subjects which has been widely discussed by the thinkers of various disciplines in different historical stages. The focus of this paper is to discuss primordial nature from the viewpoint of Imam Khomeini. Contrary to some other thinkers, Imam Khomeini maintained that the attributes of the primordial nature belong to the tendencies and inclinations. In other words, primordial nature loves absolute perfection and dislikes imperfection. In the viewpoint of Imam Khomeini, there are two kinds of primordial natures: the unveiled makhmoreh primordial nature that has not been subjected to the principles of the nature and the veiled makhmoreh primordial nature that has been subjected to the nature. All attributes of the primordial nature have the same interpretation in his viewpoints. In this outlook, primordial nature is the source of good and bad. Also some of primordial natural affairs as well as the most important principles of the primordial nature have been discussed in this paper.