گوته و مشرق زمين

Goethe and the orient

هرچند گوته و حافظ شعـرايي هستند كه دردوره هاي متفاوت و با فرهنگ هاي مختلف، يكي در غـرب و ديگري در شرق مي زيسته اند، ولي به واسطه تشابهاتي در اوضاع زندگي خصوصي و اجتماعي روحيه اي چنان نزديك به هم پيدا كردند كه پس از گذشت سده ها، ازوراي ترجمه اي نارسا و گاه غـلط، گوته به كمك نبوغ خود، باز به كنه كلام لسان الغيب، حافـظ، بهتر از همه هم عـصران خود وبهتراز بسياري از هـم ميهنان و هـمزبانان او پي برد و توانست گوهر كلام وي را درك كند. ديوان غربي- شرقي از جذاب ترين آثار گوته به شمار مي رود و مقامي والا در تاريخ ادب دارد. اين اثر كوششي است براي تلفيق خالقانه شرق و غرب و آميزه ايست از نبوغ حافظ و گوته؛ در واقع تمجيديست به وسيله گوته به عنوان نماد نبوغ غرب از حافظ به عنوان نماد نبوغ شرق. با بررسي ديوان غربي- شرقي مي توان تا اندازه اي به انديشه هاي گوته در مورد شرق پي برد و ديدگاه گوته را در مورد خاور زمين و نظرش را نسبت به حافظ شناخت و پي برد كه او چگونه حافظ را مي پذيرد و چه رابطه اي ميان آن دو وجود دارد.

Goethe and Hafiz, one in the West and the other in the East, lived in two distinct cultural eras; yet thanks to the affinities embedded within their social and private lives, and beyond the inconsistencies in the mistranslations, the two share such affinities that, bridging the gap of centuries in between, have aspired the genius of Goethe to reach the core of Hafizʹs (The Tongue of the Veiled) words far more profoundly than any of Hafizʹs own contemporaries, compatriots, and fellow-Farsi speakers could ever comprehend. The Eastern Divan (Bulk) is regarded as the most appealing and significant work of Goetheʹs, one which creatively combining the West and the East creates a melange of the genius of Goetheʹs and Hafizʹs. It is in fact Goethe’s admiration of Hafiz; one that epitomizes the Western intellectual awe towards the genius of the East. Studying The Eastern Divan, one can understand Goetheʹs consideration of the East, his general perspective towards the Orient and of Hafiz in particular, and the close relation between the two.