بررسي تطبيقي نيكي و پليدي در دو حماسه شاهنامه فردوسي و سرود نيبلونگن

A comparative study of good & evil in two epics of Ferdousi´s Shahname and Nibelungenlied

اعتقاد به نيكي و پليدي و نزاع دايمي آنها، پيروزي نيكي و نتيجه آن كه نظم مي باشد و نيز پيروزي پليدي كه پيامد آن آشوب است نه تنها موضوع زندگي روزمره ما انسانهاست بلكه يكي از اركان اصلي حماسه ماندگار شاهنامه فردوسي است. نظام دو قطبي با تفاوتهايي نسبت به شاهنامه در حماسه آلماني سرود نيبلونگن نيز ساختار تحول شخصيتي قهرمانان اصلي داستان را تبيين مي نمايد. دركل از بررسي دو اثر حماسي ايراني شاهنامه فردوسي – سروده شده در قرن 11 ميلادي – وآلماني سرود نيبلونگن – سروده شده در قرن 13 ميلادي – مي توان نتيجه گرفت، انسان متعادل كه در بدو امربا طبيعت در وحدت قرار دارد در پي نقصان در قوه خردش توسط نيروها يا همان خصلتهاي پليدي يعني رشك، خشم، كين، آز و نياز گمراه مي شود. انساني كه ديگر در وحدت با طبيعت نيست به ياد آنچه از دست داده است داستانهاي اسطوره اي را در قالب حماسه روايت مي كند.

Belief in good and evil and their everlasting conflict, the triumph of good whose outcome is harmony and the triumph of evil whose outcome is turmoil would not only serve as the daily topic of human beings but also as one of the main pillars of the everlasting epic of Ferdousiʹs Shahname. The bipolar system design of the German epic of Nibelungenlied hymn that differs with Shahname portrays the developing structure of the main characters of the story. On the whole a survey of the two masterpieces Persian epic of Ferdousiʹs Shahname, composed in 11th century, and German Nibelungenlied hymen, composed in 13th century bring us to the conclusion that the harmonized man who was united with nature at the outset goes astray as the result of the flaw in his faculty caused by certain forces or evil characteristics as jealousy, anger, hatred, greed, and need. The man who is no more in unity with nature, recalling what he has lost, narrates mythical tales in the framework of an epic.