نگاهي به كنايه‌هاي قرآني با رويكرد تاويلي

A Survey of the Quranic Allusions on the Basis of a Ta’vil Approach

يكي از اسلوب‌هاي بياني كه در قرآن كريم، فراوان به كار گرفته شده كنايه است.اين روش در عين زيبايي خاص خود يكي از مولفه‌هاي اعجاز بياني قرآن را تشكيل مي‌دهد.از آنجا كه كنايه در اصل به معناي غيرمستقيم و غيرصريح، سخن گفتن است ، بي ترديد براي دستيابي به لايه هاي زيرين و بواطن عميق كنايه هاي قرآني و درك معاني و مفاهيم ژرف آنها بايد به روايات اهل بيت (ع) كه مبين و مفسر قرآن كريمند ، رجوع كرد . به همين منظور در اين مقاله تلاش شده ضمن بيان اهميت ، اقسام و فوايد كنايه ، معنا شناسي اين قسم از عبارات قرآني با استمداد از روايات ايمه هدي (ع) صورت پذيرد .

Allusion is one of the frequently-used rhetorical devices in the Quran. This mode of expression, with all its special beauty, is one of the elements of inimitability in the language of the Quran. Since allusion makes an indirect reference to something or somebody, undoubtedly, to understand the non-manifest and deeper layers of meaning in the Quran, one has to refer to the narrations from the Ahl al-Beyt (a.s.) who were the real interpreters of the Quran. Hence, an attempt has been made in this article, first, to discuss the importance, types and advantages of allusion and, next, to draw the meanings of the allusive expressions of the Quran by getting assistance from the narrations from the Imams (a.s.).