احتياج معلول به علت در انديشه ابن سينا

The Effect’s Need for a Cause in Avicenna’s Viewpoint

ابن سينا با اينكه مناط احتياج را امكان مي داند، اما از امكان، تساوي نسبت به وجود و عدم را اراده نمي كند، بلكه از آن به واجب بالغير يا امري كه در تحقق وابسته به غير است، ياد مي كند. براين مبنا معتقد است كه نه تنها حدوث نمي تواند نياز به علت را در بقا و دوام وجودي معنادار سازد، بلكه در پيدايش و حدوث اوليه نيز، ناتوان از تبيين نياز خواهد بود. لذا با صراحت در برخي آثار، وجود را امر محتاج به علت تلقي مي كند، اما وجودي كه ضرورت خود را از ناحيه غير دريافت مي كند و اين بسيار به امكان وجودي يا فقري ملاصدرا نزديك بلكه عين آن است.

From Avicenna’s viewpoint, the contingency is the cause of effect’s need for a cause. But he has not meant the contingency which is equally related to existence and non-existence. Instead, by the contingency he has meant the contingent whose existence becomes necessary upon the existence of its cause. So he believed that not only inception (huduth) is not able to justify effect’s need for a cause in the continuance, but it cannot make clear its need in coming to existence. Therefore, he insists on existence strictly as an essential factor of effect’s need for a cause, the existence which acquires its necessity through its cause. This expression is very close to Mulla Sadra’s viewpoint on existential contingency even both are the same.