فوكو: حكومت‌مندي، سوژه‌ سياسي و كنش سياسي

Foucault: Governmentality, Political Subject and Political Action

چرا دولت و- در افقي ديگر- نظام سياسي يا حكومت، مسيوليت هدايت و اداره رفتار افراد «چه در مقام فرد و چه در مقام گونه» را برعهده مي‌گيرد؟ و چگونه اين «اراده به اداره كردن» را به انجام مي‌رساند؟ ممكن است پاسخ به اين پرسش بر حسب نحوه فهم ما از مقولاتي مانند دولت، قدرت و يا نسبت اين دو با سوژه، متفاوت باشد. طرح چشم‌انداز «حكومت‌مندي» از سوي فوكو را مي‌توان گشايش حوزه جديدي دانست كه در آن، هر سه مقوله دولت، قدرت و سوژه، از طريق پيوندي كه بين تكنيك‌هاي استيلا و تكنيك‌هاي خود برقرار شده است به هم مربوط مي‌شوند. در اين چشم‌انداز نشان داده مي‌شود كه چگونه اكراه حكومت از توسل به خشونت محض و هم‌زمان اراده به اداره كردن افراد، به‌ناگزير سوژه‌سازي را به يگانه پاسخ ممكن در افق معرفتي خاص پروبلماتيك حكومت‌مندي تبديل مي‌كند. پاسخي كه از يك‌سو، در شكل بس‌گانه كردن تمام هنرهاي حكومت كردن و از سوي ديگر به‌صورت بس‌گانه كردن تمام نهادهاي حكومت ظاهر مي‌شود. اين شكل از مفهوم‌پردازي نحوه عملكرد قدرت، فقط چگونگي مبهم شدن مرزهاي اجبار و رضايت طي فرايند حكومت‌مند شدن افراد جهت توليد سوژه‌هاي دلخواه را توضيح نمي‌دهد؛ بلكه در عين حال منكر مشاركت «ميل در سركوب خويش» نيز مي‌شود.

Why is state, and in a broader view, political system or government, responsible for directing and governing individualsʹ conduct "both in individual and species level"? And how it accomplishes this "will of governing"? The answers to these questions appear to be different based on our way of perceiving categories such as government, power, or their due relation to the subject. The perspective design of "governmentality" by Foucault could be taken as inception of a new domain in which the triplet categories of government, power and subject are interrelated. It is shown in this perspective that how governmentʹs reluctance in using mere violence and, at the meantime, willing to govern people through it will inevitably make subjectification as the sole possible answer to the particular epistemological horizon of the governmentality problematic; an answer, which in form, on the one hand, multiplicities all government arts and, appears as multiplying all government institutions on the other. The form of conceptualizing how power operates, not only explains blurring of boundaries between persuasion and consent during the governmentalization of individuals to create desired subjects, but also it denies “the participation of desire in repressing itself”.