بررسي انتقادي روش‌شناسي فمينيستي از منظر رياليسم صدرايي

A Critique of Feministic Methodology from a Sadraian Realism Perspective

بي‌شك فهم دقيق و درست درون‌مايه نظريه‌هاي اجتماعي، بدون شناخت مباني فكري و فلسفي آنها ناممكن يا دست‌كم بسيار دشوار است. نظريه فمينيسم به مثابه يك جريان ـ نظريه اجتماعي، انديشه‌هاي خود را وام‌دار مباني فكري و فلسفي خويش است. هدف اين پژوهش تحليل روش‌شناسي فمينيستي ـ با تاكيد بر فمينيست‌هاي راديكال و پست‌مدرن و چالش‌هاي پيش‌روي آن است. كه با استفاده از روش توصيفي و تبييني به پرسش‌هاي ذيل پاسخ داده‌ايم: روش‌شناسي فمينيستي چيست؟ مباني معرفت‌شناختي و هستي‌شناختي و انسان‌شناسي آن كدام است؟ از منظر رياليسم حكمت صدرايي كاستي‌هاي روش شناسي فمينيستي كدامند. يافته‌هاي تحقيق حكايت دارد كه خرد و عقلانيت شاخصه‌اي انساني است و جنسيت فاعل شناسا دخالتي در معرفت بشري ندارد. غفلت فمينيست‌ها از هويت عقلاني انسان موجب شده است كه معرفت را جنسيت‌بردار تصور كنند و در دام نسبيت‌گرايي گرفتار آيند كه سر از شكاكيت درمي‌آورد.

No doubt, it is impossible, or perhaps very difficult, to have an exact and correct understanding of the theme of social theories without knowing their intellectual and philosophical principles. The theory of feminism is a trend-social theory whose thoughts depend on its intellectual and philosophical principles. The present paper tries to analyze feministic methodology by focusing on the radical and post-modern feminists and the challenges facing this theory. Using a descriptive- explanatory method, this paper answers the following questions: What is feministic methodology? What are its epistemological, ontological, and anthropological principles? What, according to the realism of Sadraian philosophy, are the defects of feministic methodology? The research findings show that wisdom and rationality are human indexes and that the gender of knowing agent does not have any role in human knowledge. Due to their negligence of manʹs rational identity, feminists consider knowledge as a gender-related phenomenon ensnared in relativism, which leads to skepticism