جلوه‌هاي عشق در شعر مولوي و جان دان

Love in John Donne and Molawiʹʹs Poems

« عشق » راز هستي و راه شناخت خالق هستي است. در ادبيّات ملل جهان « عشق » قصّه ي قديمي و بي پاياني است كه هر قدر تكرار مي‌شود تازه تر و جذاب تر مي‌گردد. مقايسه ي « عشق » در شعر جان دان شاعر انگليسي و مولانا جلال الدّين محمّد بلخي شاعر ايراني، فرصتي را پديد مي‌آورد تا با روحيّات و افكار و عقايد آنان در خصوص« عشق » بيشتر آشنا شويم. نظر دو شاعر درباره ي «عشق ظاهري» يكسان امّا در خصوص «عشق روحاني» متفاوت است. همچنين دو شاعر مضامين مشتركي درباره ي عشق دارند. ادبيّات تطبيقي راهي تازه براي درك بهتر احساسات و عواطف بشري است؛ بشري كه امروز بيش از گذشته به عشق و محبّتِ واقعي نيازمند است. و چه بهتر آنكه پديده ي «عشق» از زبان انديشمندان و شاعران بزرگي چون جان دان و مولوي به نسل جوان انتقال يابد.

"Love" is the mystery of existence and the away of knowing its creator. In the literature of all the worlds nations, love is an endless story that becomes more interesting and newer when it is repeated. A comparison of "Love" in the poems of John Donne, the English poet, and Molana Jala- l-din Mohammad Balkhi, the Persian poet, is an opportunity to be familiar with their opinions, thoughts and attitudes about "Love". Comparative literature is a new way for understanding the humanʹs feeling and emotions. Today, human being needs real love and affection more than before. And it is better to convey the phenomenon of "Love" through such thinkers and poets like John Donne and Molawi to the young .