بررسي شهرنشيني ديفرانسيل در ايران

Survey of Differential Urbanization in Iran

هدف اين مقاله معرفي نظريه «شهرنشيني ديفرانسيل» و آزمايش اين نظريه با مورد نمونه ايران در طول 50 سال بين 1950 تا 2000 در 10 دوره آماري مي باشد. در اين مقاله ابتدا نظريه شهرنشيني ديفرانسيل معرفي شده است و سپس به مطالعات موردي كه اين نظريه را به كار برده اند اشاره شده است. در نهايت اين نظريه را براي بررسي نظام شهري ايران به كار گرفته?ايم. آزمايش اين نظريه در مورد ايران نشان مي دهد كه نظام شهري ايران اين دوره «شهرنشيني» را از سال 1950 آغاز كرده و سه مرحله اين دوره را به ترتيب تا سال 1975 گذرانده است. همينطور از سال 1975 تا 1995 دو مرحله مربوط به دوره «واگرايي قطبي» را طي كرده و به دوره «شهرگريزي» وارد مي شود. نتايج به دست آمده از اين تحقيق نشان مي دهد كه به طور كلي نظريه شهرنشيني ديفرانسيل با روند نظام شهري ايران تطابق دارد؛ اگر چه بعضي تفاوت ها را هم در نظام شهري ايران نشان مي دهد.

The purpose of this study is to present “differential urbanization” theory and to test this theory for the case of Iran during 50 years between 1950- 2000 for 10 statistical periods. First the differential urbanization theory has been presented and then has been pointed the case studies employed this theory. Finally, we applied this theory for analyzing urban system of Iran. The survey of this theory for Iran shows that its urban system has passed “urbanization” phase since 1950 and has passed three stage of it to 1975 respectively and since 1975 to 1995 has passed two stage of the “polarization reversal” phase and enters to “counter urbanization” phase. The results of this study shows that totally differential urbanization theory conforms to Iran’s urban system trend, but shows some differences with urban system of Iran.