پايش مكاني خشكسالي سالهاي 1377-1378 تا 1379-1380 استان تهران با استفاده از شاخصهاي DI،SPI، EDI و سيستم اطلاعات جغرافيايي

Monitoring the Drought During 1998 to 2000 in Tehran Province, Using EDI, SPI, DI Indices and Geographical Information System

طي سالهاي 1377-1378 تا 1379-1380 استان تهران شاهد شديدترين خشكساليهاي‌ دهه‌هاي اخير بوده كه بررسي گستره و تحليل درباره آن لازم است. لازم به ذكر است كه براي اين تحليل استفاده از شاخصهاي خشكسالي مي‌تواند موثر باشد. اين شاخصها در واقع بيان كمي بليه طبيعي خشكسالي بوده تا امكان ارزيابي آن را در مقياسهاي ‌مختلف زماني و مكاني ممكن سازند. در تحقيق حاضر براي پايش خشكسالي اين دوره و تهيه نقشه‌هاي آن از سه شاخص DI ، SPI ، EDI و تكنيك سيستم اطلاعات جغرافيايي GIS استفاده شده و به اين منظور اطلاعات 43 ايستگاه در سطح استان به كار رفته است. نتايج نشان داد كه DI نسبت به بارندگي نوسانهاي شديدي داشت، ضمن اينكه هماهنگي زماني و مكاني مناسبي بين نتايج آن قابل مشاهده نمي‌باشد. همچنين شاخصSPI در مقياس ماهانه واكنش كافي به كمبود ريزشها از خود نشان نمي‌دهد. اما شاخص جديد EDI در مجموع عكس‌العمل مناسبي را نسبت به خشكساليها داشته و پيوستگي منطقي بين نتايج آن قابل مشاهده است. .

Tehran province experienced one of the severest drought status during 1998 to 2000. This drought can be assessed by drought indices. Drought indices are quantitative expression of this disaster that make its spatial and temporal evaluations possible. In this research work three indices including EDI, SPI and DI have been used to develop monthly drought maps for the aforementioned period, using the information of 43 meteorological stations and geographical information system (GIS). The results show that DI has very exaggerated responses to rainfall, especially to the summer rainfall. Also SPI is not responsive enough to rainfall deficiencies. Morover, it frequently detected normal situation for this period. But, EDI is able to response properly and shows good temporal and spatial consistency in drought detection.