كيفيت روابط مادر-كودك و نشانگان اضطرابي در كودكان پيش دبستاني

Quality of Mother-Child Relationships and Anxiety Syndrome in Preschoolers

هدف اين پژوهش تعيين رابطه بين مولفه هاي روابط مادر ــ كودك و نشانگان اضطرابي كودكان پيش دبستاني بود. 291 زن به روش نمونه برداري خوشه اي از بين مادران كودكان 2 تا 6 سال شهر تهران، انتخاب شدند و به مقياس اضطراب كودكان پيش دبستاني (اسپنس و ديگران، 2001) و مقياس روابط كودك- والد (پيانتا، 1992) پاسخ دادند. نتايج آزمون‌هاي همبستگي و تحليل رگرسيون مشخص ساختند كه روابط مثبت مادر- كودك، پيش بيني‌كننده منفي نشانه‌هاي اختلال اضطراب اجتماعي، وسواس بي اختياري و ترس از جراحت‌هاي جسماني است. در حالي‌كه تعارض مادر-كودك يك پيش‌بيني‌كننده مثبت نشانگان اضطرابي به ويژه اضطراب تعميم يافته، اضطراب اجتماعي و ترس از جراحت هاي جسماني در كودكان است. همچنين وابستگي مادر-كودك پيش بيني كننده مثبت نشانگان اضطرابي به خصوص در مورد اضطراب جدايي است. نتايج اين پژوهش بر استلزام توجه به روابط مادر- كودك در ارزيابي وضعيت كودكان، به ويژه در موقعيتهاي باليني و ضرورت طراحي و استفاده از نيمرخ‌ درماني توسط متخصصان باليني كودك تاكيد داشتند.

The relationship between the components of mother-child relationship with anxiety syndrome in preschool children was investigated. 291 females selected by cluster sampling method from a group of mothers with children aged 2-6 years old in Tehran completed the Preschool Anxiety Scale (Spence et al, 2001) and Child-Parent Relationship Scale (Pianta, 1992). The results obtained from regression analysis and correlation showed that positive relationship of mother-child was a negative predictor of the social anxiety disorder, obsessive-compulsive symptoms and the fear of physical injuries. Whereas conflict in mother-child relationship was a positive predictor of anxiety symptoms, especially generalized anxiety, social anxiety disorders and fear of physical injuries. Also, the dependence of mother-child positively predicted anxiety syndrome, in particular separation anxiety. The implications of mother-child relationship in the assessment of childrenʹs welfare, especially in clinical contexts and the need for formulation and implementation of treatment profiles by child clinicians were discussed.