آزهاي سرزميني عراق نسبت به كويت 90-1968

Iraq’s Territorial Greed toward Kuwait: 1968-1990

تصور عمومي بر اين است كه ايده اشغال كويت در سال 1990 شكل گرفت و در همان سال هم كويت اشغال و ضميمه خاك عراق شد.‌ در حالي‌كه دولتمردان حزب بعث از زمان به‌قدرت رسيدن در سال 1968 در انديشه اشغال كويت و يا بخش‌هايي از آن بوده‌اند. آنها در اين مدت 22 سال، از ادعاهاي ارضي خود نسبت به كويت صرف‌نظر كردند تا در فرصت‌هاي مناسب آن را مطرح كنند. توضيح آنكه بزرگ‌ترين مشكل عراق در خليج فارس، تنگناهاي ژيوپولتيكي است. عراق دسترسي محدودي به خليج فارس دارد. رهبران حزب بعث نيز از اين واقعيت آگاهي داشته و درصدد رفع آن بوده‌اند. به نظر آنها، خوزستان ايران و كويت مي‌توانند اين تنگناي ژيوپولتيكي عراق را برطرف كنند. از آنجا كه عراق در مدت 8 سال جنگ با ايران نتوانست به هدف عمده خود كه تجزيه خوزستان ايران بود، دست يابد، لذا پس از پايان جنگ به هدف دوم خود كه اشغال كويت بود، روي آورد.

General understanding is that the idea of occupying Kuwait was born in 1990 when Kuwait was occupied and annexed to Iraq. However, Iraq’s Baath Party statesmen dreamt about occupying Kuwait or parts of it since they snatched power in 1968. During that 22-year period, they did not relinquish their territorial claims to Kuwait and raised them at any opportunity. Geopolitical constraints constitute the most important problem that Iraq faces in the Persian Gulf. Iraq’s access to the Persian Gulf waters is very limited. Baath Party leaders were aware of this problem and were trying to solve it. They believed that Iran’s Khuzestan province and Kuwait could eliminate Iraq’s geopolitical constraint. Since Iraq had not been able to achieve its goal of dissociating Iran’s Khuzestan province through eight years of war with Iran, when that war was over, Baghdad pursued its second goal; that is, occupation of Kuwait.