مقايسه دو روش مقاومت بيوالكتريكي و نمايه توده بدني در تعيين شيوع چاقي و اضافه وزن

Comparison of bioelectrical impedance analysis and body mass index methods in determining the prevalence of overweight and obesity

زمينه: روند چاقي در جهان رو به افزايش است. اخيراً، استفاده از نمايه توده بدني براي طبقه بندي چاقي در جمعيت ها مورد سوال قرار گرفته است. در برخي مطالعه ها از مقاومت بيوالكتريك ((BIA استفاده مي شود كه روشي مطمين، دقيق، قابل اطمينان و ارزان براي شناسايي افراد پُر وزن و چاق است. هدف: مطالعه به منظور مقايسه دو روش نمايه توده بدني و مقاومت بيوالكتريكي در تعيين شيوع اضافه وزن و چاقي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه تحليلي در سال 1387 بر روي 187 زن به ظاهر تندرست 18 تا 45 ساله انجام شد. داده‏‏هاي جمعيتي و تن سنجي با كمك دانشجوي آموزش ديده، جمع آوري شد. درصد چربي بدن ((%BF و بافت چربي بدن (BFM) با استفاده از روش مقاومت بيوالكتريكي اندازه گيري شد. پُر وزني بر مبناي نمايه توده بدني بين 25 تا 30 و چاقي براساس بزرگ تر يا مساوي 30 كيلوگرم بر مترمربع تعريف شد. با روش مقاومت بيوالكتريكي، درصد چربي بين 30 تا 35 درصد به عنوان معيار پرچربي و بزرگ تر يا مساوي 35 درصد، چاقي در نظر گرفته شد. داده ها با آزمون هاي آماري آنواي يك طرفه و ضريب همبستگي پيرسون تحليل شدند. يافته ها: ميانگين سني زنان 1/8±9/34 سال بود. ميانگين نمايه توده بدن، درصد چربي بدن و نسبت دوركمر به دور باسن به ترتيب 8/5±7/27 كيلوگرم بر مترمربع، 9/6±5/35 درصد و 08/0±77/0 بود. چاقي شكمي در %6/32 زنان وجود داشت. شيوع چاقي تعيين شده با روش نمايه توده بدني و مقاومت بيوالكتريكي به ترتيب %8/35 و %8/57 بود و زنان با وزن طبيعي با اين دو روش به ترتيب %9/28 و %23 بود(05/0P < ). حدود نيمي از زنان اضافه وزن داشتند و چاق بودند. زنان با سن بالاتر نمايه توده بدن بزرگ تري داشتند، اما اين اختلاف براي درصد چربي بدن معني دار نبود. نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، به نظر مي رسد نتيجه روش نمايه توده بدني و مقاومت بيوالكتريكي در تعيين افراد لاغر، طبيعي و چاق متفاوت و شيوع چاقي براساس روش مقاومت بيوالكتريكي، بيش تر است.

Background: Obesity has an increasing trend worldwide. Application of body mass index (BMI) cutoff points to classify obesity in different populations is controversial. On the other hand, bioelectrical impedance analysis (BIA) is a safe, accurate, reliable, and inexpensive method used in some studies to screen overweight and obesity. Objective: Comparison of bioelectrical impedance analysis and body mass index methods in determining the prevalence of overweight and obesity. Methods: This analytical study was performed on 187 healthy women, aged 18 to 45 years (2008). Demographic and anthropometric data were collected by trained students. Body fat percentage (BF%) and body fat mass (BFM) were measured using BIA method. Two BMI cut-off points (?25 and ?30 kg/m2) were used as criteria to determine the overweight and obese women, respectively. Also, two BF% cut-off points (?30 and ?35%) were considered to define over fat and obesity. One way ANOVA and Pearson’s correlation coefficient were used for data analysis. Findings: The mean age of women was 34.9±8.1 years. BMI, BF% and waist-to-hip ratio were: 27.7±5.8 kg/m2, 35.5±6.9%, and 0.77±0.08, respectively. Central obesity was prevalent in 32.6% of the subjects. The prevalence of obesity determined by BMI and BIA methods was 35.8 and 57.8%, respectively. The women within normal ranges were detected in 28.9 and 23% of subjects using BMI and BIA methods, respectively (P < 0.05). Almost half of the women were overweight or obese. Women with higher age had higher BMI compared to other subjects but the difference in body fat percentage was insignificant. Conclusion: It seems that BIA and BMI methods to act differently in determining the thin, normal, and obese women. The prevalence of obesity was higher when BIA method used.