خودكارآمدي عمومي،اهمال‌كاري‌ تحصيلي و پيشرفت تحصيلي دانشجويان

General self efficacy, academic procrastination and academic achievement in University students

با هدف بررسي رابطه خودكارآمدي عمومي و اهمال‌كاري تحصيلي و پيشرفت تحصيلي، 389 دانشجو (228 دختر و 161 پسر) با روش نمونه‌برداري مرحله‌اي به پرسشنامه خودكارآمدي شرر و مادوكس (1982) و اهمال‌كاري تحصيلي سولومون و راثبلوم (1984) پاسخ دادند. نتايج نشان دادند ميانگين نمره‌هاي پسران بيشتر از دختران است. مقايسه هنجاريابي نمره‌هاي براي اهمال‌كاري در كنش‌وري تحصيلي نيز نشان داد در تمام موارد نمره‌ها از هنجارهاي پيشين بالاتر است. تنايج همبستگي پيرسون در مورد رابطه بين متغيرها نشان داد بين خودكار‌آمدي عمومي و اهمال‌كاري تحصيلي و پيشرفت تحصيلي رابطه منفي معنادار وجود دارد. باوجود اين تحليل واريانس چند متغيري نشان داد بين گروه‌ها از نظر آماري تفاوت معنادار وجود ندارد.

he aim of this study was to examine the relationship between general self efficacy, academic procrastination and academic achievement in university students. 161 male and 228 female students completed the general self efficacy scale (Sherer and Madox, 1982) and academic procrastination scale (Solomon and Rathblom, 1984). The results showed that the average scores of male students were lower than of female students. The comparison of norms in procrastination scores on the academic functions in this study and previous research also showed that in all cases it was higher than previous norms. Pearson`s correlation showed that there is a meaningful and negative relationship between general self efficacy, academic procrastination and academic achievement of in university students. However, the multi variables analysis of variance revealed no statistically meaningful relationship among these groups.