نگاهي دوباره به قرب الهي

A New Look at Nearness to God

اين مقال شرحي است بر كلام سيدالساجدين در مناجات... . اين بحث بازتفسيري بر مفهوم قرب الهي است. قرب گاهي بر مصاديق جسماني و گاهي بر ادراكات غيرطبيعي و مجرد حمل مي‏شود. اين مفهوم از شايع‏ترين اصطلاحات در معارف اسلامي و اديان توحيدي است. در يك برداشت، قرب به قرب خداوند، قرب جسماني و مكاني و يا زماني نيست، بلكه مراد قرب و نزديكي معنوي به خداست. در برداشت دوم، قرب الهي امري معنوي، واقعي، به معناي در نزد خدا بودن است؛ نه به معناي اعتباري. در برداشت سوم، قرب، به معناي تكويني است كه هم بندگان خدا از آن برخوردارند. اينكه خداوند لحظه‏به‏لحظه افاضه وجود مي‏كند به متوقف بر قرب الهي است. مراد از تقرب به خدا در پرتو عبارات ديني است كه انسان به مرتبه‏اي مي‏رسد كه خداوند را بهتر شهود و درك مي‏كند. هرچند مشاهده خداوند با چشم دل، داراي مراتبي است.

The present paper, which expounds Munajat al-Muhibeen(whispered prayer of the lovers) by Imam Sajjad (the lord of those who prostrate God) and introduces a new interpretation of the idea of nearness to God. Sometimes “nearness” has a physical meaning and sometimes it refers to abstract and metaphysical ideas. “Nearness” It is one of the most common terms in Islamic sciences and monotheistic religions. According to the first interpretation, nearness to God does not have a physical, spatial or temporal meaning; rather, it refers to the spiritual nearness and proximity to God. According to the second interpretation, nearness to God is a spiritual and real thing and it means the nearness to God, not in the conventional meaning. According to the third interpretation, nearness has an ontological idea possessed by all the servants of God. God’s minute by minute effusion of existence dependent on nearness to God. The meaning of nearness to God is known in the light of religious acts of worship where by man reaches a position which makes him have better vision of God and contemplate Him. However, having a vision of God by eye of heart has different levels