نقدي بر ناتوان سازي گزينشي به عنوان روشي براي پيش گيري كيفري

Selective incapacitation as means for criminal prevention

درحقوق كيفري رسيدن به فايده مجازات (كاهش جرم) با مكانيسم هاي مختلفي ترسيم مي شود كه يكي از آن ها ناتوان سازي است. در يكي از شيوه هاي ناتوان سازي تحت عنوان ناتوان سازي گزينشي ادعا شده است از آن جا كه درصد بالايي از جرايم را تعداد معدودي از مجرمين به اصطلاح خطرناك مرتكب مي شوند، مي توان با اعمال مجازات هاي ناتوان كننده بر آن ها، هم مانع تكرار جرم آن ها در آينده شد و هم با حب سنكردن يا كم كردن مدت حبس ساير مجرمين غير خطرناك (كه اكثر مجرمين را تشكيل مي دهند)، بر جمعيت زندانيان و در نهايت هزينه هاي دستگاه عدالت كيفري اثر مثبت گذاشت. اما اين شيوه با دو انتقاد روبه رو است: از نظر عملي مورد انتقاد است زيرا آمار حكايت از آن دارد كه پيش بيني ارتكاب جرم توسط برخي از مجرمين، عمدتاً اشتباه بوده است. از نظر اخلاقي نيز بحث برانگيز است زيرا موجب اعمال مجازاتي بيش از حد استحقاق بر مجرم مي گردد. در اين مقاله سعي خواهد شد با بررسي هر دو انتقاد، ديدگاه روشن تري نسبت به اين نوع از سلب توان بزه كاري ارايه گردد.

This statistical conclusion that high percentage of offences has been committed by little numbers of offenders , dangerous offenders , has been caused to create this idea that with criminal incapacitation of them can prevent of crime and decrease population of prisoners . But this idea not only is unethical for was caused the punishment to increase over of justice but also is not utilitarianism because statistic has revealed that prediction of dangerousness commonly is false. This article will research credit of selective incapacitation as criminal means.