امامت در مكتب صادق آل محمد(ص)

Imamate according to Imam Sadiq’s School

امامت به‌معنايي كه شيعه بدان معتقد است، اساسي‌ترين باوري است كه موجب امتياز شيعه اماميه از ديگر فرق اسلامي شده است. امامت به‌لحاظ عقلي و نقلي محل بحث و بررسي عالمان شيعي بوده است. آنچه در اين نوشتار مي‌آيد، رويكرد نقلي و تاريخي به اصل امامت، با استفاده از بازخواني سخنان امام صادق(ع) است. بر اساس مهم‌ترين يافته‌هاي اين پژوهش، تبيين‌ها و توصيف‌هاي موجود در دوران امام صادق(ع) جهشي چشمگير نسبت به دوران نخستين پيدايش تشيع داشته است؛ چنان‌كه موجب اعتقاد برخي به الوهيت امامان در آن دوران شده است. «امام» در منظر امام صادق(ع) كسي است كه حجت خدا بر بندگان بوده، مرجعيت ديني، علمي، اخلاقي و سياسي را بر عهده دارد و واسطه فيض ميان خدا و بندگان بوده، منصوب از جانب خدا، معصوم و داراي علم خدادادي است.

The meaning of Imamate in which the Shiah believe is one of the most fundamental beliefs which gives Shi?ite school precedence over other Islamic schools. Shi?ite scholars have delved into the belief of Imamate and their investigations are based on transmitted knowledge and rational evidence. Referring to transmitted knowledge and historical sources and examining Imam Sadiqʹs sayings, the present paper studies the belief of Imamate. The most important research findings show that during the life time of Imam Sadeq, the inquiry into explanations and descriptions of Imamate was highly exceptional when compared with the early period of the development of Shi?ite school, which was a cause for some to believe in Imamsʹ divinity in that period. According to Imam Sadiqʹs sayings, Imam has the following privileges: he is Godʹs argument over God’s servants, he has the responsibility of religious, scientific, moral and political authority, he is a mediator between God and servants, for bestowing favours upon them, he is appointed by God, he is infallible and he has God-given knowledge