بررسي زبان‌شناختي تناسب آيات بر پايه اصل همكاري گرايس

Considering the Appropriateness of the Verses of the Holy Quran Based on the Principle of Cooperation of Grice

معاندان و كژانديشان از همان زمان پيامبر? بحث عدم تناسب و نبودِ انسجام بين آيات قرآن كريم را مطرح كرده‌اند. در دوره‌هاي اخير نيز، خاورشناسان مغرض به اين امر پرداخته و سعي كرده‌اند به پندار باطل خويش، بلاغت كلام وحي را خدشه‌دار كنند. اصل همكاري، از نظريه‌هاي مطرح زبان‌شناسي، به ويژه در زيرشاخه‌هاي واكاوي متن و منظورشناسي است كه از سوي گرايس، فيلسوف ـ زبان‌شناس معروف، پيشنهاد شده است. اين نظريه، براي واكاوي متن و بررسي چگونگي پيام‌گزاري، پيام‌گيري، توليد و دريافت معاني ضمني متن و نيز براي بررسي و نشان دادن وجوه ادبي متن تا كنون كارايي بسيار بالايي داشته است. اين مقاله با بهره‌گيري از اصل همكاري گرايس، به تناسب آيات قرآن دقت نظر داشته و سعي كرده است براي تناسب‌گريزي ظاهري آيات، توجيهي زبان‌شناختي و بلاغي ارايه دهد.

Enemies have raised the issue of the disproportion and lack of coherence between the verses of the Quran from the time of the Prophet (PBUH). In the recent times, mercenary orientalists have also tried, in their opinion, to disrupt the rhetoric of the revelation. The principle of collaboration that proposed by Grice as a theory of linguistics to explore texts and considering the quality of sharing and receiving messages and producing and getting the implications of the text, as well as discussing and showing the aspects of the literature of the text, has a very high efficiency. Utilizing the principle of collaboration of Grice, this article has looked at the proportion of the verses of the Quran and tried to offer a linguistic and rhetorical justification for the apparent disproportion of the verses of the Holy Quran.