سزاگرايي در فلسفه كيفر

Retributivism in Philosophy of Punishment

در خصوص فلسفه مجازات، ديدگاه هاي متعددي مطرح گرديده است كه مي توان آنها را در دو گروه پيامدگرا و پيشينه گرا جاي داد. پيامدگرايان كيفر را تنها از جهت سودمندي آن مي پذيرند. در مقابل؛ پيشينه گرايان معتقد به حسن ذاتي مجازاتند. پركاربردترين رويكرد پيشينه گرا؛ نظريه اي موسوم به سزاگرايي است. اين انديشه قدمتي برابر با تاريخ حيات اخلاق داشته است. سزاگرايان در منطق كيفري خود بيش از آنكه به دنبال تكيه بر دريافت هاي عقلاني از فلسفه كيفر باشند؛ به اشراق فطري و اخلاقي خويش تمسك مي نمايند. از نگاه ايشان نظم اخلاقي را بايد بر همه چيز تقدم بخشيد و آنگاه كه بزهكار به واسطه ارتكاب رفتاري مخالف با اصول اخلاقي كيان اين نظم را به مخاطره مي اندازد؛ اجتماع با ابزار كيفر به تقابل با اين رفتار خواهد پرداخت. مكافات گرايان با مردود انگاشتن رويكردهاي پيامدگرا به فلسفه كيفر، كه از مجازات تعريفي ابزارگرايانه ارايه مي دهند؛ كيفر را داراي حسن ذاتي دانسته و بر اين باورند كه مجازات، پاسخي طبيعي در برابر ارتكاب رفتار خلاف اخلاق است. ايشان بر اين اعتقادند كه نهاد مجازات، نقشي را در جريان تكامل نظم آرماني ايفا مي نمايند و معرفت به چيستي فلسفه كيفر نيز از رهگذر شناخت همين نقش ميسور خواهد بود. عدم توجه مكافات گرايان به واقعيات كاركردي پديدار مجازات در نظم متعارف، ابهامات قابل توجهي را در خصوص اين انديشه موجب گرديده است.

Theory of retributivism is equal to the old with moral life. Retributivists in their criminal logics adher to their moral and natural illumination more than relying on a rational recieving of philoaophy of punishment. In their point of view, moral order is superior than any other concept and the society uses the criminal tools whenever its moral order is in danger. Retributivists reject utilitarian approche of philosophy of punishment. They also assume that punishment has natural profits. Retributivists unabilities in rational explanation of their criminal policy has caused lots of criticisms about their idea.