درآمدي بر شناسايي جريان‌هاي اماميّه در عراق و ايران در سده دوم و سوم هجري

An Introduction to Identify Imamiya Currents in Iraq and Iran in the Second and Third Century (A.H.)

همانند ديگر مذاهب در ميان شيعيان امامي سده‌هاي نخست هجري نيز جريان‌ها و طيف‌هاي گوناگوني وجود داشته است. اين مقاله با اتّكا به تحليل گفتماني و سپس سنجش تقابل‌ها به شناسايي جريان هاي داخلي اماميه در عراق و ايران در سده‌هاي دوم و سوم هجري مي پردازد. بر اين اساس، مهمترين تقابل ميان جريان‌هاي اماميه در سده دوم هجري تقابل ميانجريان هشام بن حكم با گروه اكثريت اماميّه بوده است كه مهمترين طيف داخلي آن جريان هشام بن سالم جواليقي بوده است. اين تقابل تا قرن سوم ادامه يافته است و همچنان به عنوان مهمترين دوقطب براي شكل‌گيري جريان ها و طيف‌هاي داخلي اماميّه نقش آفريني ‌كرده است.

Like other religions, there are various currents in Imami Shiite in the first centuries. This article, relying on discourse analysis and by concentrating on oppositions, attempts to identify the internal Shiite currents in Iraq and Iran in the second and third centuries. According to historical evidences, the opposition between school of Hishamibn al-Hakam and majority of Shia, which was school of HishamibnSalim al-Javalighi, was the most significant shiiteoppositon in second century. This opposition continued until the third century, and continued its role as the main dipole for the formation of internal Shiite currents.