ويژگي‌هاي روان‌سنجي نسخه فارسي سياهه اختلال هماهنگي رشد حركتي در پسران 6-11 ساله

Psychometric Properties of a Persian Version of the Developmental Coordination Disorder Questionnaire in boys aged 6-11 year-old

هدف: هدف از انجام گرفتن اين مطالعه، تطبيق و ارزيابي ويژگي‌هاي روان‌سنجي نسخه فارسي سياهه اختلال هماهنگي رشد حركتي در ايران، براي شناسايي كودكان در معرض خطر ابتلا به اختلال هماهنگي رشدي بود. روش: همساني دروني، پايايي باز آزمايي، روايي سازه، و روايي هم‌زمان اين پرسشنامه با استفاده از يك نمونه بزرگ از دانش آموزان پسر دبستاني و والدين‏شان ارزيابي شد. در كل والدين 922 پرسشنامه را تكميل كردند. به منظور بررسي پايايي باز آزمايي نيز از 15 تن از والدين خواسته شد تا پرسشنامه مورد نظر را پس از دو هفته مجدداً تكميل كنند. نتايج ارزيابي والدين با عملكرد دانش‌آموزان در آزمون رشد حركتي درشت‌ـ2 مورد مقايسه قرار گرفت. يافته‌ها: دو مورد از سوالات پرسشنامه پس از ارزيابي همساني دروني حذف شدند. حذف اين سوالات موجب افزايش آلفاي كرونباخ تا 85/0 و پايايي باز آزمايي تا 93/0 شد. تحليل عاملي اكتشافي و تاييدي نشان داد كه سياهه اختلال هماهنگي رشدي فارسي چند عاملي است و با نسخه اصلي آن هم‌خواني دارد. در نهايت، همبستگي بالايي بين نمرات حاصل از اين سياهه با دو خرده مقياس آزمون رشد حركتي درشت‌ـ2: جابه‌جايي (65/0 =r)، و كنترل شي (60/0 =r) مشاهده شد. نتيجه‌گيري و پيشنهادها: نتايج نشانگر اين است كه نسخه تهيه شده فارسي براي سياهه اختلال هماهنگي رشدي را مي‌توان به عنوان يك ابزار روا و پايا براي غربالگري كودكان در معرض خطر اختلال هماهنگي رشدي در ايران استفاده كرد.

Objectives: The aim of this study was to adapt and evaluate the psychometric properties of a Persian version of Developmental Coordination Disorder Questionnaire (DCD-Q) in Iran to identify children at risk for Developmental Coordination Disorder (DCD). Method: We examined the internal consistency, test-retest reliability construct validity, and concurrent validity of the DCD-Q using a large, primary school-based sample of boys and their parents’. A total of 922 parents completed the DCD-Q and 15 parents repeated it after 2 weeks for test–retest reliability. Scores on the DCD-Q were compared to performance on the Test of Gross Motor development-2 (TGMD-2). Concurrent validity was examined by calculating correlations between scores of the DCD-Q, and the TGMD-2. Results: Two items deleted after the evaluation of the internal consistency. Deletion of these items increased Cronbach’s ? to .85 and test–retest reliability to .93. Explanatory and confirmatory factor analysis showed that the DCD-Q was multifactorial and this version is compatible with the original version of the DCD-Q. Finally, high correlations were observed between the DCD-Q with the TGMD-2 subscales: locomotion (r = .65), object control (r = .60). Conclusion and recommendations: These results support the validity and reliability of the Persian version of the DCDQ as a screening instrument for identification of children at risk for DCD in Iran.