بررسي نظري پژوهش هاي سرمايه اجتماعي در جامعه ايران

A Theoretical Study of Social Capital Researches in the Iranian Society

چكيده سرمايه اجتماعي مفهومي كلان است كه دربرگيرنده ابعادي مانند اعتماد اجتماعي، مشاركت اجتماعي و هنجارها است. سرمايه اجتماعي از ويژگي خودزايي و خودمولدي برخوردار است، به اين معنا كه با استفاده مناسب از آن، زمينه براي توليد و تقويت آن فراهم مي شود. بنابراين پرداختن به موضوع سرمايه اجتماعي، نيازمند پژوهشي دقيق و ژرف است. در اين مقاله تحقيقات انجام شده داخلي و خارجي مطرح مي شوند و سپس چارچوب نظري – با استفاده از نظريه نظريه پردازاني همچون جورج زيمل، هربرت بلومر، آنتوني گيدنز، پير بورديو، جيمز كلمن، فرانسيس فوكوياما و رابرت پاتنام – ارايه مي شود و در آخر به نقد تحقيقات انجام شده (داخلي و خارجي ) بر اساس چارچوب نظري پرداخته مي شود. نتيجه اي كه از اين مطالعه به دست آمد بيانگر آن است كه براي سنجش مفهوم سرمايه اجتماعي ، مراجعه به مردم و كشف ابعاد آن از ديدگاه و نگرش مردم ضروري است.

Abstract Social capital is an umbrella term including several dimensions such as social trust, social participation and norms. Social capital enjoys selfgenerating feature which means its proper use provides grounds for its production and strength. Therefore, dealing with the subject of social capital necessitates deep and precise research. In this article, local and foreign studies or researches are discussed and then a theoretical framework is introduced based on the theories of scholars like Geaoge Simmel, Herbert Blumer, Anthony Giddens, Pierre Bourdieu, Francis Fukuyama, and Robert Putnam. Finall, such researches are criticized based on this theoretical framework. The result of this study indicates that for evaluating the concept of social capital, referring to people and discovering its aspects from their points of view is essential.