امامت و خاتميّت از ديدگاه قرآن و روايات

Imamate and the ending of the prophecy in Quran and Hadith

مساله مهم در ارتباط امامت و نبوّت، تبيين چگونگي ارتباط امامت با پايان نبوّت است. بررسي اين مساله با تفكيك شيون امام و دانستن چگونگي تحقّق آن ممكن است. مطابق رهنمود آيات وروايات، دانشِ حلال و حرام و همچنين آگاهي از قرآن توسّط پيامبر اكرم (ص) به ايمّه اطهار انتقال يافته و نقش امام نسبت به اين علوم، تبيين و تفسير است و وجود امام شاخصي براي رفع اختلاف و آشكار نمودن علوم انتقالي از پيامبر است. امام علاوه بر جايگاه كمال‌بخشي و تحقّق بخشيدنِ استمرار ختم نبوّت، نقش هدايت ويژه يا همان امامت به معناي خاص آن را نيز برعهده دارد، از‌اين‌رو، جايگاه و شان هدايتيِ مخصوص امام اقتضاي علم و آگاهي مناسب با آن را دارد. در حقيقت با خاتميت، دوران نزول و تشريع قوانين جديد به اتمام رسيده است و اينگونه نيست كه لازمه خاتميت، پايان يافتن تمام مناصب و شيونات همراه با پيامبر باشد.

The relationship between the Imamate and the ending of prophecy, Nubuwwa, is an important Issue of discussion. The study of this will be possible by separation of the positions of Imam and knowing its quality. According to the guidance of Quran and Hadith the knowledge of allowed and forbidden (Halal and Haram) and also of Holy Quran is transmitted to the Imams by the prophet. So the role of Imam to this knowledge is explaining and interpreting and Imam is a criterion for resolving of dissension and revealing the transmitted knowledge. In addition to the status of sublimating and realization of the end of the prophecy, Imam possess the position of especial Guidance. Therefore the position and status of the Imam necessitate his appropriate knowledge. In fact, by the ending of the prophecy, the era of descenting and canonization is overed as well, but it does not imply the end of all status and the functions of prophecy.