بررسي اثر ارتباط اسلامي و نگرش‌هاي مذهبي بر بهبود رضايت زناشويي

The effects of islamic communication and religious attitudes on marital satisfaction improvement

زمينه و هدف: يكي‌ از اقدامات اوليه بهداشت رواني، رضايت زناشويي و مساعدسازي محيط خانوادگي است، از اين‌ رو به عنوان هدف پژوهش لحاظ گرديد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پي‌گيري با گروه شاهد بود. جامعه آماري تحقيق 60 زوج شهر اصفهان بودند كه براي حل مشكلاتشان داوطلب شدند در اين برنامه شركت كنند. ملاك انتخاب زوجين با طول مدت ازدواج 7-3 سال بودند. ابزار مورد استفاده پرسش‌نامه 47 سوالي رضايت زناشويي Enrich بود. نمونه مطالعه 30 زوج بود كه كم‌ترين نمره را در پيش‌آزمون گرفتند. هر دو گروه آزمايش و شاهد 15 زوج بودند، كه به طور تصادفي انتخاب شدند. گروه آزمايش به مدت 6 هفته در برنامه مهارت ارتباطي شركت كردند، جلسات هفتگي 5/1 ساعت بوده است. در پايان برنامه مقياس رضايت زناشويي براي هر دو گروه اجرا و آزمون پي‌گيري، يك ماه بعد انجام شد. به منظور تجزيه و انجام داده‌ها از تحليل كواريانس (MANCOVA) استفاده شد. يافته‌ها: اثر ارتباط اسلامي و نگرش‌هاي مذهبي بر رضايت‌ زناشويي زوج‌ها در پس‌آزمون و پي‌گيري موثر بوده است (05/0 < P). همچنين بين نمرات پيش‌آزمون با پس‌آزمون و پي‌گيري گروه مداخله تفاوت معني‌داري مشاهده شد. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش پيشنهاد مي‌شود كه در مشاوره زناشويي از سبك ارتباط اسلامي و نگرش‌هاي مذهبي براي افزايش رضايت زناشويي استفاده كنند.

Aim and Background: The present study tried to assess increasing marital satisfaction and family health as two of the primary mental health measures. Methods and Materials: This quasi-experimental case-control research used a pretest-posttest design with follow-up. The statistical population consisted of 60 couples in Isfahan, Iran. The subjects were wishing to solve their marital problems and volunteered to participate in the program. Couples were included if they had been married for 3-7 years. Data was collected by the 47-item Enrich Marital Satisfaction Scale. Finally, 30 couples with the lowest pretest scores were randomly allocated to two groups of experimental and control (15 couples in each group. The study group attended a 6-week communication skills program including weekly 90-minute sessions. A final application of the marital satisfaction scale was administered to both groups at the end of the program. A follow-up test was given 1 month later to all the subjects participating in the couples communication program. Multivariate analysis of covariance (MANCOVA) was used for analyzing data. Findings: The Islamic communication styles and religious attitudes were found to be effective on couplesʹ marital satisfaction in the posttest and follow-up (P < 0.05). In addition, the posttest and follow-up scores were significantly higher than pretest scores in the experimental group. Conclusions: According to our findings, application of marriage counseling based on Islamic communication styles and religious attitudes are suggested in order to enhance marital satisfaction.