ارزيابي رابطه مدل هاي تعيين كيفيت خاك و شاخص هاي پايداري آن در زمين هاي كشاورزي و مرتعي جنوب مشهد

Evaluation of the Relationship of Soil Quality Models And Sustainability Indices of Agricultural and RangeLand Soils in South Mashhad

يكي از مهمترين پبامدهاي كاهش كيفيت خاك، كاهش پايداري فيزيكي و افزايش آسيب پذيري در برابر فرسايش خاك مي باشد. در اين مطالعه با هدف بررسي تاثير كيفيت خاك بر پايداري آن، رابطه بين مدل هاي كيفيت خاك و دو شاخص پايداري آن شامل شاخص پايداري (SI) و رتبه تجمعي (CR)، در منطقه جنوب مشهد مورد ارزيابي قرار گرفت. مقادير SI و CR همبستگي معني داري با فاكتور فرسايش پذيري معادله جهاني فرسايش خاك (K) داشتند، لذا به عنوان شاخص-هاي بيانگر وضعيت فرسايش خاك منطقه، مورد استفاده قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه چهار مدل كيفيت خاك شامل IQITDS، IQIMDS، NQITDS، NQIMDS داراي همبستگي معني داري با شاخص هاي پايداري خاك بودند كه اين همبستگي در مورد شاخص SI بيشتر از شاخص CR بود. بنابراين به نظر مي رسد كه تغيير كيفيت خاك مي تواند تاثير معني داري بر وضعيت پايداري آن داشته باشد. از آنجا كه شاخص SI همبستگي بالاتري با كيفيت خاك داشته و ويژگي هاي كمتري براي تعيين آن لازم بود، نتيجه گيري شد كه براي تعيين تغييرات كيفيت خاك شاخص SI بهتر از CR است.