روايت‌شناسي شناختي (كاربست نظريه آميختگي مفهومي بر قصه‌هاي عاميانه ايراني)

Cognitive Narratology: Applying the Conceptual Blending Theory to Persian Folk Tales

روايت‌شناسي شناختي از رويكردهاي نظام‌مند در چند دهه اخير است كه با توجه به دستاوردهاي زبان‌شناسي و معناشناسي شناختي، نقش موثري در تبيين ماهيت و كاركرد متون روايي داشته‌است. ج. فوكونيه و م. ترنر چارچوب نظري آميختگي مفهومي را به‌تفصيل بررسي كرده‌اند. مقاله حاضر، پس از معرفي رويكرد نظري آميختگي مفهومي، به تبيين چگونگي فرايند معناسازي و شخصيت‌پردازي در دو قصه عاميانه ايراني مي‌پردازد. فرض ما اين است كه خلاقيت و پويايي فرايندهاي معناساز موجود در قصه‌هاي عاميانه با استناد به انگاره‌هاي نظريه آميختگي قابل تبيين است. هدف اين تحقيق، تبيين فرايند تخيل و فرايندهاي معناسازي در قصه‌هاي عاميانه است تا شايد براساس آن بتوان به تحليل و خوانش دقيق تري از اين روايت ها دست يافت.

Cognitive narratology is a systematic approach that, following the achievements of cognitive semantics, has played an important role in determining the nature and function of the narrative texts. G. Fauconnier and M.Turner have thoroughly explained the principles and the framework of the conceptual blending. This article, after introducing the theoretical approach of conceptual blending, examines the processes of meaning formation and characterization in two Persian folk tales based on the hypothesis that creativity and dynamism of meaning formation in folk tales can be analyzed by the paradigms and principles of conceptual blending. The article aims at explaining the processes used in activating imagination and creating meaning in order to provide the possibility of a better reading of the folk tales.